ΓΛΥΚΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

«Σεπτέμβρης πρώτα κρύα, τρέχει, ανοίγει τα σχολεία..», παροιμία.

Σεπτέμβρης ένας μήνας παρεξηγημένος που πολλοί δε θέλουν να έρθει γιατί θεωρείται το τέλος του καλοκαιριού και η αρχή του φθινοπώρου. Αρκετοί επιστρέφουν στις δουλειές του μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, για άλλους πάλι, ειδικά τους μικρούς μας φίλους, ο Σεπτέμβρης σημαίνει την αρχή του σχολείου με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Τέλος, για πολλούς ο Σεπτέμβρης θεωρείται ο μήνας της μελαγχολίας και όχι άδικα, αφού και από φυσικής πλευράς τα λουλούδια αρχίζουν σιγά-σιγά να ετοιμάζονται να παραδοθούν στην αγκαλιά του χειμώνα και τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους δημιουργώντας ένα πολύχρωμο και πολύ όμορφο φυσικό χαλί. Μέχρι και οι πρώτες βροχές που κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνιση τους επιτελούν ένα σκοπό, αφού βοηθάνε με τον καλύτερο τρόπο να ξεδιψάσει η γη, η οποία θα είναι έτοιμη πια φιλοξενήσει τα φρούτα και τα λαχανικά της εποχής.

Θεέ μου, πόσο μου αρέσει ο Σεπτέμβρης. Τόσο ο ίδιος όσο και η άνοιξη είναι οι εποχές της αλλαγής, της προετοιμασίας για την ομαλή μετάβαση σε μια άλλη εποχή με πιο ακραία φαινόμενα. Ακόμα όμως και ο χειμώνας με το κρύο και το καλοκαίρι με τη ζέστη έχουν τη δική τους μαγεία, τη δική τους σκοπιμότητα. Γιατί όπως και αν το δεις η καθεμία εποχή έχει τη δική της ομορφιά, ο κάθε μήνας τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά, όπως συνήθιζε να λέει και ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς μου..

Επανερχόμενη όμως στο τώρα, σήμερα ξημέρωσε η 1η Σεπτεμβρίου. Πόσες αναμνήσεις μου ξυπνάει αυτός ο μήνας. Ακόμα είναι τόσο έντονες από τις ημέρες εκείνες που άρχιζε το σχολείο. Άγχος, ανυπομονησία αλλά και μια μικρή δόση βαρεμάρας χαρακτήριζαν την προσμονή για το ξεκίνημα του. Μια νέα σχολική χρονιά ήταν προ των πυλών και ήμουν κάθε φορά έτοιμη να τη ζήσω μέχρι το τέλος της. Θυμάμαι πως τρέχαμε κάθε φορά με τη μαμά να προμηθευτούμε φόρμες, τετράδια, τσάντα και λοιπά σχολικά είδη που θα ήταν απαραίτητα για τις σχολικές υποχρεώσεις. Και αυτή η μυρωδιά των συνοικιακών βιβλιοπωλείων με εξίταρε κάθε φορά που τα επισκεπτόμουν. Μικρά βιβλιοπωλεία, με μια υπάλληλο πάντα χαμογελαστή και με γυαλιά να μας εξυπηρετεί με απαράμιλλη καλοσύνη και ευγένεια. Ωραίες εποχές, τότε που ακόμα επισκεπτόσουν τα βιβλιοπωλεία της γειτονιάς και στήριζες την οικογένεια του κύριου Θανάση και της κυρίας Χαρούλας και όχι κάποια πολυεθνική, όπως γίνεται τώρα.

Έπειτα το σχολείο.. Αχ, πόσο όμορφα ένιωθα βλέποντας τους συμμαθητές μου και μοιραζόμουν τα νέα μου μαζί τους. Ακόμα και ο αγιασμός, είχε το δικό του χάζι, αφού δεχόσουν με ευχαρίστηση τις σταγόνες από το αγιασμένο νερό. Στη συνέχεια ήταν η αναμονή της εισαγωγής στην τάξη. Ποια αίθουσα θα μας δώσουν άραγε, με ποιον θα κάτσω, αχ μη με βάλει η δασκάλα στο πρώτο θρανίο.. Σκέψεις και γλυκές ανησυχίες που θα ήθελα πολύ να της ζήσω, να τις μοιραστώ, να τις νιώσω ξανά. Ύστερα, δε θα ξεχάσω ποτέ τη μορφή του δασκάλου να γράφει με την κιμωλία στον πίνακα και τα χέρια του να γίνονται άσπρα, ενώ καμιά φορά ξεχνιόταν και ακουμπούσε τα χέρια του πάνω του με αποτέλεσμα να λερώνονταν, να αναθεμάτιζε την ώρα και τη στιγμή και εμείς να γελάγαμε τόσο δυνατά που τον κάναμε και εκείνον στο τέλος να ξεσπάει σε δυνατά γέλια. Τέλος, δε μπορώ να ξεχάσω τη μυρωδιά της γόμας και μετέπειτα του blanco, τη μυρωδιά της ξύστρας, τα μολύβια που ήταν χρωματιστά και με κάθε είδους σχέδια και αργότερα τα στυλό.. Αναμνήσεις πολλές, αναμνήσεις γλυκές, αναμνήσεις βαθιά χαραγμένες στην καρδιά μου...

Φεύγοντας από την αίθουσα του σχολείου ο Σεπτέμβρης συνδέεται και με τις πρώτες βροχές. Τα πρωτοβρόχια που λέμε. Πόσο όμορφη είναι η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος, πόσο όμορφο είναι να βλέπεις ζευγαράκια αγαπημένα κάτω από την ομπρέλα, ακόμα και παρέες που τρέχουν πανικόβλητες από την αναπάντεχη βροχή που ξέσπασε, κάποιοι γελώντας και κάποιοι άλλοι βρίζοντας. Όμως πέρα από αυτά δε μπορείς να μην παραδεχτείς ότι ο Σεπτέμβρης και γενικά το φθινόπωρο δημιουργεί τις πιο όμορφες εικόνες. Το αεράκι μαζί με τα κύματα και τα σύννεφα που σκεπάζουν τον ουρανό δημιουργούν ένα υπέροχο τοπίο, από αυτά που ξέρει μόνο η φύση να δημιουργεί και τα αναπαριστούν με τον καλύτερο τρόπο στα έργα τους οι ζωγράφοι και οι φωτογράφοι. Και όλα αυτά είναι απόλυτα συνδυασμένα και εναρμονισμένα με μια γλυκιά μελαγχολία, που αν ήταν μουσική, θα ήταν από τις ωραιότερες μουσικές που υπάρχουν.

Σεπτέμβρης λοιπόν και επίσημα άρχισε το φθινόπωρο και η μελαγχολία ετοιμάζεται να πάρει τη θέση που της αρμόζει. Όμως, ανεπίσημα, για πολλούς το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει ακόμα. Γιατί έτσι νιώθουν στη ψυχή τους. Γιατί έτσι θέλουν. Δεν είναι επιλήψιμο. Άλλωστε η μαγεία είναι να συνυπάρχεις με την εποχή, να τη γεύεσαι, να τη ζεις και στη ψυχή σου να έχεις πάντα το χαμόγελο και τη ξεγνοιασιά – που συνήθως πρέσβευε το καλοκαίρι- και που θα ομορφαίνει την κάθε στιγμή σου και παράλληλα να μπορείς να τη συνδυάσεις με τη γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου, βιώνοντας με ένα μαγικό τρόπο τόσα πολλά ωραία συναισθήματα...

Καλό μήνα, καλό φθινόπωρο και καλή σχολική χρονιά.