ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

Ανακοινώθηκαν, όπως κάθε χρόνο λίγο πριν τα τέλη Αυγούστου οι βάσεις εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας δίνοντας με αυτόν τον τρόπο τέλος στην αγωνία χιλιάδων μαθητών. Ανυπομονησία, χαμόγελα, αδημονία για τη νέα ζωή που ανοίγεται μπροστά τους, κυριαρχούσαν χθες τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και σε παρέες στις καφετέριες, στις παραλίες και όπου αλλού συναντούσες παρέες μέχρι πρότινος μαθητών Λυκείου.

Όμως στον αντίποδα της χαράς υπήρχαν και οι μαθητές εκείνοι που δεν μπόρεσαν να περάσουν σε κάποια σχολή και σε αυτούς θα ήθελα να τους πω να μη στεναχωριούνται καθώς σημασία έχει η προσπάθεια. Εξάλλου υπάρχει και η δεύτερη ευκαιρία. Αλλά ακόμα και αν δεν τα καταφέρουν ή δε θέλουν να σπουδάσουν υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να μπορέσουν και εκείνοι να σταθούν στα πόδια τους και να ανεξαρτητοποιηθούν εν μέρει από τους γονείς τους. Γιατί μη νομίζεις το ότι μπορεί να σπουδάσει κάποιος δεν τον καθιστά αυτόματα και μορφωμένο ή ανώτερο ή πιο έξυπνο από κάποιον που δε σπούδασε. Ίσα- ίσα που τα πτυχία δεν καθορίζουν το ποιος είσαι. Αυτό το καθορίζουν κάθε φορά οι εμπειρίες μας και η ανατροφή που παίρνουμε από το σπίτι μας. Και πραγματικά όποιος θέλει να μορφωθεί ή να βρει το δρόμο του θα το καταφέρει είτε είναι φοιτητής είτε όχι. Γιατί έχω ακούσει από πολλά παιδιά που σπούδασαν ότι θα προτιμούσαν να τελείωναν ένα ΙΕΚ π.χ. παρά να χαλάσουν τόσα λεφτά σε νοίκια κτλ κλτ. και τελικά να καταλήξουν εν μέσω κρίσης να εργαζόνται, αν εργάζονται, σε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που σπούδασαν.

Κοιτώντας όμως τα θετικά συναισθήματα όπως προείπα, όπως ήταν φυσικό όλα αυτά τα συναισθήματα μου ξύπνησαν μνήμες από τη δική μου εισαγωγή το 2004, ναι προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή, στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο Τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας στο Ρέθυμνο. Σαν τώρα θυμάμαι πως είχαμε καρφωθεί μαζί με τη ξαδέρφη μου μπροστά στην τηλεόραση εν αναμονή της ανακοίνωσης των βάσεων. Και όταν έφτασε η πολυπόθητη εκείνη ώρα πέρα από τα χαμόγελα και τις αγκαλιές ακολούθησε και μία πτώση μου από την καρέκλα. Φαντάσου πόση ήταν η χαρά μου...

Χαρά αλλά και άγχος με πλημμύρισαν. Κρήτη λοιπόν. Πως; Γιατί; Τι θα κάνω μόνη μου σε ένα ξένο τόπο, τόσο μακριά από την πόλη μου, τους φίλους μου, την οικογένεια μου; Μήπως τελικά να πάρω μεταγραφή για Αθήνα που τη δικαιούμαι κιόλας; Οι γονείς μου θα μπορούν να με συντηρούν; Χιλιάδες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου και μετρίαζαν τη χαρά μου. Μέχρι που με έπιασε ο συγχωρεμένος ο μπαμπάς μου και μου είπε: «Μη σε νοιάζει πως θα τα βγάλουμε εμείς πέρα. Εσύ κοίτα να πραγματοποιήσεις το ονειρό σου. Και που είσαι; Μη σκεφτείς να έρθεις Αθήνα με μεταγραφή. Δε θα έχεις την ευκαιρία να ζήσεις ξανά Κρήτη», δίνοντας τέλος σε οποιαδήποτε ανησυχία με είχε κυριεύσει. Λίγες ημέρες μετά εγώ μαζί με τους γονείς μου και το πλοίο «Άπτερα» σαλπάραμε για Ρέθυμνο...

Μια εβδομάδα έμειναν μαζί μου στο Ρέθυμνο οι γονείς μου. Με βοήθησαν με το σπίτι, γυρίσαμε και γνωρίσαμε όλο το Ρέθυμνο, γράφτηκα και στη σχολή και έφτασε αισίως η ώρα του αποχαιρετισμού. Έριξα πολύ κλάμα και ειδικά την πρώτη νύχτα που κοιμήθηκα μόνη μου στο σπίτι. Βλέπεις σαν παιδί πολύτεκνης οικογένειας είχα συνηθίσει να είμαι με κόσμο, να επικρατεί φασαρία και αυτή η ησυχία με τάραζε. Ήταν έξω από τα νερά μου. Όμως έσφιξα τα δόντια, σκέφτηκα ότι τώρα πια είμαι μεγάλη και ο φόβος δε μου αρμόζει. Αγκάλιασα το μαξιλάρι μου και με πήρε ο ύπνος. Και κάπως έτσι πέρασε το πρώτο βράδυ και τα βράδια που ακολούθησαν ήταν καλύτερα από εκείνο το πρώτο. Γνώρισα και άτομα, άρχισαν και τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο και όλα είχαν πάρει το δρόμο τους..

Ακολούθησαν 6 χρόνια (ο μέσος όρος της σχολής μου ήταν 5.5) γεμάτα τρέλα, όνειρα, νέες φιλίες, διασκέδαση, ξενύχτι, αφραγκίες, έρωτες, διάβασμα αλλά και εργασία, 6 χρόνια γεμάτα κοινώς. Ακόμα θυμάμαι τις μαζώξεις σε σπίτια, τα επιτραπέζια, την ανταλλαγή απόψεων σε διάφορα θέματα, τις ατελείωτες συζητήσεις και εκμυστηρεύσεις με κάποια φίλη που θα κοιμόμασταν μαζί το βράδυ, τους ατελείωτους εκείνους καφέδες που ξεχνούσες να φύγεις από την καφετέρια, ακόμα και τους καφέδες στο κυλικείο της σχολής εν μέσω εξετάσεων ή όταν το μάθημα δεν ήταν ενδιαφέρον ή δεν ήταν τελικά μέσα σε αυτά που θα επιλέγαμε κάθε εξάμηνο. Μη μιλήσουμε φυσικά για τα ξενύχτια και τα ποτά. Κάθε μέρα και σε διαφορετικό κλαμπ, να χορεύουμε μέχρι το πρωί και να πηγαίνουμε κατευθείαν μετά για μάθημα. Και αυτό μπορεί να γινόταν συνεχόμενα για μέρες. Είχαμε απίστευτες αντοχές και θέλαμε να ρουφήξουμε κάθε λεπτό αυτής της καινούργιας ζωής που ανοίγονταν μπροστά μας. Ακόμα και οι περίοδοι που περνούσαμε χωρίς χρήματα επειδή δεν κάναμε σωστή διαχείριση είχαν τη χάρη τους, αφού μοιραζόμασταν το φαγητό μας και γελάγαμε καθώς ξέραμε ότι όλα αυτά θα τα διηγούμασταν κάποτε στα παιδιά μας. Μέχρι και οι εξετάσεις είχαν τη δικιά τους γλύκα. Μπορεί να κλεινόσουν σπίτι για κάποιες εβδομάδες με μόνη συντροφιά σου τον καφέ και το άγχος αλλά η χαρά που έπαιρνες με κάθε μάθημα που περνούσες δεν περιγράφονταν με λόγια. Συν οι γνώσεις που λάμβανες, γνώσεις πέραν των σχολικών βιβλίων που μεταξύ μας ακολουθούσαν όλες την κοινή πεπατημένη εμποδίζοντας σε να ανοίξεις το μυαλό σου και να διευρύνεις τους πνευματικούς ορίζοντες σου. Τέλος, μέχρι και η εργασία σου σε καφετέριες, κλαμπ ή οπουδήποτε αλλού είχε τη χρησιμότητα της, αφού σε έμαθε με τον καλύτερο τρόπο πως «βγαίνουν» τα χρήματα και σε έκανε να είσαι πιο υπεύθυνος στην κατασπατάληση τους.. Κλείνοντας, ένα πονεμένο κεφάλαιο ήταν και ο τομέας της μαγειρικής μιας και όπως κάθε παιδί έτσι και εγώ είχα μάθει να τα έχω όλα έτοιμα από τους γονείς μου. Όμως κατάφερα να μάθω να μαγειρεύω και ας έκαψα την πρώτη φορά το παστίτσιο και ας έκανα λύσσα τις φακές. Και φυσικά έμαθα να πλένω, να συμμαζεύω, να καθαρίζω. Ήμουν εγώ για εμένα. Χωρίς τη βοήθεια της οικογένειας μου, χωρίς την προστασία των αδερφών μου. Ήμουν εγώ η κυρία του εαυτού μου.

Μπορώ να γράφω πάρα πολλά για τις εμπειρίες μου σαν φοιτήτρια. Να γράψω για τα ταξίδια μου, για τους φίλους μου, που με μερικούς κρατάω ακόμα και σήμερα επαφές και ας είναι σε άλλες πόλεις, για τους έρωτες που με έκαναν πιο σκληρή, για όλα αυτά τέλος πάντων που τα κρατάω φυλαγμένα στην καρδιά μου. Είναι εμπειρία ζωής να είσαι φοιτητής και πραγματικά ζηλεύω όλα τα παιδιά που θα έχουν την ευκαιρία να το ζήσουν. Μακάρι να μπορούσα να το ξαναζούσα πάλι από την αρχή. Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να μπορείς να ωριμάζεις μόνος σου μακριά από την προστασία της οικογένειας, να ανεξαρτητοποιείσαι, να βλέπεις πράγματα εκτός των συνηθισμένων, να ανοίγεις τους ορίζοντες σου, να παθαίνεις και να μαθαίνεις, να είσαι εσύ μόνο για εσένα. Γιατί κακά τα ψέματα η φοιτητική ζωή είναι ο προθάλαμος της μετέπειτα ενήλικης ζωής σου. Εκεί είναι που πραγματικά καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες και ήρθε επιτέλους η ώρα να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου.

Εγώ θέλω να πω συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά και σε αυτούς που πέρασαν στις σχολές που ήθελαν και σε αυτούς που αγωνίστηκαν αλλά παρ όλα αυτά λόγω ατυχών συγκυριών δεν τα κατάφεραν να περάσουν σε κάποια σχολή. Συγχαρητήρια και εύχομαι πραγματικά όσα παιδιά έχουν τη δυνατότητα, δεδομένης και της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, να ζήσουν τη φοιτητική ζωή και να την απολαύσουν όσο περισσότερο μπορούν. Και κυρίως να βρουν τρόπο να συνδυάσουν διασκέδαση και διάβασμα μαζί καθώς όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος.

Καλή αρχή στη φοιτητική σας ζωή.

Το ταξίδι σας μόλις τώρα ξεκινάει.

Βίρα τις άγκυρες!!