ΕΣΥ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ

Άλλο ένα βράδυ πέρασε και εσύ δεν ήρθες. Η απουσία σου εμφανής, το κρεβάτι άδειο, το σπίτι μία φυλακή. Σχημάτισα τον αριθμό σου αποφασισμένη να σε πάρω και να σου πω για ακόμη μία φορά όλα αυτά που νιώθω, όχι ότι έχει νόημα, απλά σαν μια ύστατη προσπάθεια να νιώσω εγώ καλύτερα με εμένα.. Όμως για μια ακόμα φορά δεν πήρα. Δείλιασα. Δεν ήθελα να σου δώσω την ικανοποίηση ότι εγώ μένω εδώ, σε περιμένω, ενώ εσύ προχωράς τη ζωή σου.

Έστριψα ένα τσιγάρο, έβαλα ένα ποτό, άνοιξα το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μας σταθμό και άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν. Εκείνα τα δάκρυα που εκφράζουν με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα μας. Όλα αυτά που νιώθουμε και συνήθως δεν τα εκφράζουμε αλλά τα απωθούμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας.. Θυμήθηκα τις στιγμές μας, τα όνειρα που κάναμε μαζί, ακόμα και τους τσακωμούς μας που κατέληγαν σε ένα καλό κρεβάτι. Θυμήθηκα την πρώτη μέρα γνωριμίας μας, το πρώτο μας φιλί, τις πρώτες μας διακοπές.

Ξέρεις, είχες έναν περίεργο τρόπο να με μαγνητίζεις κάθε φορά που σε κοίταζα, κάθε φορά που μιλούσες και ας πέρασαν χρόνια. Πάντα όποτε σε κοίταζα ήταν σαν να σε έβλεπα για πρώτη φορά. Όπως τότε που πρωτογνωριστήκαμε. Η επιρροή που ασκούσες πάνω μου ήταν τεράστια. Ήξερες να με ψυχολογείς καλύτερα από τον καθένα. Με κοίταζες και ήξερες τι ήθελα. Με άγγιζες και ένιωθα την ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί, με φίλαγες και ένιωθα το στομάχι μου να δένεται κόμπος. Ναι βλάκα, σε ερωτεύτηκα και εσύ το είδες, το κατάλαβες και το εκμεταλλεύτηκες όσο μπορούσες.

Βλέπεις οι άνθρωποι που λένε «εγώ δεν ερωτεύομαι, δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου, ποτέ ξανά» είναι εκείνοι που την πατάνε. Εκείνοι που είναι υπέρμαχοι της ελευθερίας τους και της ατομικότητας τους είναι εκείνοι που χωρίς να το καταλάβουν γίνονται δέσμιοι του άλλου. Παίκτες σε ένα παιχνίδι στρατηγικής χωρίς σχέδιο, ούτε βασικό, ούτε εναλλακτικό. Χωρίς κάλυψη, έρμαια στα σχέδια του άλλου. Εκείνου που η κατάκτηση του κάστρου σου φαντάζει ο ιδανικός στόχος.

Έτσι ήσουν και εσύ. Σχεδίασες τις κινήσεις σου και την κατάλληλη στιγμή επιτέθηκες. Και όπως σε έναν πόλεμο μετράς απώλειες και θύματα έτσι με άφησες και εμένα, εκείνο το βράδυ που έφυγες κλείνοντας με δύναμη την πόρτα πίσω σου. Με άφησες μόνη, να προσπαθώ να γιατρέψω τις πληγές μου, να μπορέσω να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να χτίσω το κάστρο μου από την αρχή. Και πάνω που το έχτιζα εσύ εμφανιζόσουν ξανά και μου το γκρέμιζες.

Προσπάθησα πολύ να σε ξεπεράσω, να συνεχίσω από εκεί που με άφησες, να μπορέσω να πάω παρακάτω, να προσπαθήσω πάλι να εμπιστευτώ τους ανθρώπους και να νιώσω πάλι τόσο έντονα συναισθήματα για κάποιον άλλον. Όμως δε ξέρω αν μπορώ. Όχι ακόμα τουλάχιστον. Κάθε φορά που σε πετυχαίνω, κάθε φορά που σε θυμάμαι πονάω. Θέλω να έρθω να σε αρπάξω, να σε φιλήσω και να χωθώ για μια τελευταία φορά στην αγκαλιά σου. Να κάνουμε πάλι όνειρα, καινούργια αυτή τη φορά. Θέλω, ούτε ξέρεις πόσα θέλω, πόσα νιώθω, τι θέλω να σου πω. Και δε θα μάθεις ποτέ, να είσαι σίγουρος.

Να ξέρεις όμως, ότι μέχρι εδώ. Αρκετά έκλαψα, αρκετά έπιασα πάτο. Ήρθε η ώρα να σηκωθώ και να βγω ξανά στην επιφάνεια να κάνω πια μια καινούργια αρχή. Και να είσαι σίγουρος ότι θα βρω τη δύναμη πάλι να σταθώ στα πόδια μου και θα χτίσω το κάστρο μου με τέτοιο τρόπο που εσύ δε θα μπορέσεις ξανά να το καταστρέψεις.

Σβήνω το τσιγάρο, πίνω την τελευταία γουλιά του ποτού μου, διαγράφω τον αριθμό σου και πέφτω για ύπνο. Μια νέα ημέρα ξημερώνει και εγώ δεν έχω σκοπό να την αφήσω ανεκμετάλλευτη. Μια νέα ζωή ξεκινάει χωρίς εσένα και όλα αυτά τα αρνητικά που συνοδεύουν το όνομά σου.

Καληνύχτα.