ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ

Ήταν ένα από εκείνα τα απογεύματα που καθόμουν με μια φίλη αραχτή στη θάλασσα και προσπαθούσαμε να αποκτήσουμε λίγο χρωματακι πριν τελειώσει το καλοκαίρι...

Παιδιά εδώ και εκεί, μανάδες σε υστερία, ζευγαράκια να περπατάνε ανέμελα και αλλά να μοιράζονται την ίδια ξαπλώστρα... Παρέες αγοριών και κοριτσιών να χαζοφλερταρουν μεταξύ τους, σημάδια της νεότητας.. Όλοι κάτι είχαν να κάνουν, όλοι για κάποιο λόγο είχαν έρθει, είχαν επιλέξει Κυριακή μεσημέρι τη θάλασσα...

Κοίταζα τη θάλασσα.. Χάζευα το κύμα που έσκαγε στην αμμουδιά και πως τα μικρά παιδιά έκαναν βουτιές εκεί στα ρηχά.. Και όσο πιο μεγάλο το κύμα τόσο μεγαλύτερη και η χαρά τους και τότε θυμήθηκα εμένα.. Πως ήμουν και εγώ παιδί.. Πως πήγαινα και εγώ για μπάνιο με τη μαμά, το μπαμπά τα αδέρφια μου.. Κοίταξα το παιδί.. Είδα εμένα.. Ακριβώς ίδιες κινήσεις, ακριβώς ίδια χαμόγελα.. Κοίταξα και τη νεαρή κοπέλα.. Ένιωσα το καρδιοχτύπι της όταν τη φίλησε το αγόρι της... Κοίταξα τις μανάδες.. Τις θαύμασα για το ρόλο που επιτελούν.. Είδα και τους μπαμπάδες να γίνονται παιδιά μαζί με τα δικά τους... Και το κύμα συνέχιζε να σκάει στην ακρογιαλιά..

Ένιωθα ήρεμη.. Σαν να ήμουν σε ένα δικό μου κόσμο όπου ο πόνος, ή μιζέρια, η κατάθλιψη δεν είχαν θέση... Και ας συνειδητοποίησα ότι τα χρόνια πέρασαν.. Ότι το μικρό κοριτσάκι έγινε έφηβη, η έφηβη γυναίκα και η γυναίκα αυτή κάποια στιγμή ίσως να γίνει μάνα, μπορεί και γιαγιά... Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου... Έπιασα τον ευατό μου να ονειρεύεται.. Όπως και τότε.. Σηκώθηκα και έγραψα στην άμμο διάφορα, ενώ σιγοτραγουδαγα αγαπημένα άσματα.. Ούτε που θυμάμαι τι έγραφα, παρασυρόμενη από την τρέλα της στιγμής.. Και όσο τα χάλαγε το κύμα εγώ τόσο τα έφτιαχνα ξανά.. Γιατί έτσι είναι... Όσο και αν προσπαθούν οι συγκυρίες και οι άνθρωποι να σου γκρεμίσουν τα όνειρα εσύ πρέπει με κάποιο τρόπο να τα ξαναχτίζεις..

Μια φωνή με επανέφερε στην πραγματικότητα.. Ήταν η φίλη μου.. Έπρεπε να φύγουμε.. Συνειδητοποίησα ότι η παραλία είχε αδειάσει, ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να δύει.. Ο αέρας εξακολουθούσε να φυσάει και 2 παρέες πιο δίπλα είχαν αρχίσει να στήνουν τα απαραίτητα για το βραδινό πάρτι τους... Χαμογέλασα.. Κοίταξα τη φίλη μου, μάζεψα τα πράγματα μου και έφυγα..

Ένα όμορφο κυριακάτικο απόγευμα μόλις είχε τελειώσει.. Και εκεί συνειδητοποίησα ότι οι στιγμές που ζούμε είναι αυτές που μένουν.. Και ακόμα και αν δεν είναι ωραίες, ακόμα και αν δε θέλουμε να τις ζήσουμε πρέπει να το κάνουμε.. Το οφείλουμε στον ευατό μας... Να ζούμε την κάθε μας ημέρα, την κάθε μας στιγμή, το κάθε λεπτό.. Σαν να μην υπάρχει το αύριο, ούτε το χθες, μόνο το σήμερα...

Οι πρώτες μελωδίες της κιθάρας μόλις είχαν αρχίσει να ακούγονται... Φίλησα και αγκάλιασα τη φίλη μου, έβαλα μπρος το αμάξι και έφυγα... Και ακόμα ταξιδεύω.. Νοερά.. Σε μέρη και κόσμους που κανείς δε μπορεί να τα δει... Μόνο εγώ... Στον κόσμο που όλοι μας φτιάχνουμε όταν θέλουμε να απομονωθούμε από όλους και από όλα..

Ένιωσα τον αέρα να χτυπάει το πρόσωπο μου και πάτησα το γκάζι...

H ζωή είναι ένας αγώνας δρόμου και σκοπός μας πρέπει να είναι να τερματίσουμε πρώτοι...