Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Χαζεύοντας το μεσημέρι τηλεόραση έπεσε το μάτι μου πάνω στη σειρά «Εμείς και Εμείς» που προβάλλονταν με εξαιρετική επιτυχία στο Mega. Έμεινα να την κοιτάω με μια γκριμάτσα ενθουσιασμού αλλά και νοσταλγίας.. Τόσα χρόνια μετά και ακόμα και τώρα μου ξυπνάει ακριβώς το ίδιο συναίσθημα.. Φιλία, παρέα, τρέλες, συντροφικότητα..

Κάθησα και παρακολούθησα όλο το επεισόδιο ενθυμούμενη παράλληλα στιγμές από τη ζωή μου... Αλίμονο αν δεν έχουν περάσει παρέες και παρέες από τη ζωή μου, αλίμονο αν δεν έχω κάνει φιλίες, δεν έχω μοιραστεί πράγματα και στιγμές με ανθρώπους.

Αρχής γενομένης από το σχολείο ακόμα θυμάμαι τα ονόματα κοριτσιών που έκανα παρέα.. Έφηβα κοριτσόπουλα που μοιράζονταn μυστικά, ανησυχίες και όνειρα... Με κάποιες από αυτές διατηρώ ακόμα και σήμερα επαφές, 20 κάτι χρόνια μετά.. Και μάντεψε.. Είμαστε ακριβώς στην ίδια φάση χωρίς να έχει περάσει χρόνος από πάνω μας! Το μόνο που ίσως άλλαξε λίγο είναι η βαρύτητα των λόγων και των ονείρων..

Έπειτα πήγα φοιτήτρια.. Μόνη, μακριά από την ασφάλεια των γονιών μου και την προστασία τους, βρέθηκα σε ένα ξένο τόπο, άγνωστη μεταξύ αγνώστων.. Ένας νέος κόσμος ανοιγόταν μπροστά μου και ένιωθα έτοιμη να τον εξερευνήσω.. 6.5 χρόνια κράτησε η φοιτητική μου ζωή.. Χρόνια ανέμελα, χρόνια τέλεια, χρόνια αξέχαστα.. Και μέσα σε αυτά τα χρόνια γνώρισα άτομα.. Πολλά άτομα.. Με άλλους ταιριάξαμε και κάναμε παρέα, κολλητή παρέα, με άλλους γίναμε φίλοι και με άλλους βγαίναμε που και που για κάνεναν καφέ.. Ειρήνη, Μαρία, Ανθή, Ευθύμης, Ρούλα, Βασίλης, Μιχάλης, Μανώλης, Δημήτρης, Αλεξία, Χριστίνα, Σπυριδούλα, Μίρκα, Λία, Ειρήνη, Εύη, Άννα κ.α. άνθρωποι και ονόματα που ο καθένας από αυτούς μου θυμίζει και κάτι διαφορετικό...Κάποιοι εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να είναι εκεί, μαζί μου, παρότι μπορεί να μας χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα... Με όλους όμως έζησα κάτι.. Για όλους κάτι θα έχω να θυμάμαι όταν θα ακούω το όνομά τους ή θα κοιτάω τη φωτογραφία τους... Όταν θα επισκεφθώ ξανά το Ρέθυμνο που το αγαπώ σαν δεύτερη πατρίδα μου... Όλοι εκείνοι που συνέθεσαν το άλμπουμ της φοιτητικής μου ζωής γεμάτο όμορφες αναμνήσεις και πολλά συναισθήματα! Εκείνοι που έκανα μαζί τους κάποιες από τις τρέλες που τις θυμάσαι μετά από χρόνια και γελάς..Εκείνες που ίσως αύριο διηγούμαι στα παιδιά μου και στα εγγόνια μου...

Στη συνέχεια γύρισα Χαλκίδα και η ανάγκη προσαρμογής στην πόλη μου ήταν επιβεβλημένη.. Ευτυχώς είχα κρατήσει επαφές με κάποια άτομα από το σχολείο οπότε δε δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα.. Κάπως έτσι γνώρισα τα πρώτα άτομα και άρχισα να κάνω παρέα μαζί τους.. Με κάποιους μείναμε απλοί γνωστοί με κάποιους άλλους γίναμε φίλοι... Έπειτα γράφτηκα πληροφορική και γνώρισα και εκεί άτομα.. Έζησα και με αυτούς όμορφες στιγμές ασχέτα με το αν χαθήκαμε τελικά.. Αργότερα δούλεψα σε προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας και γνώρισα και εκεί πολλά άτομα... Αξέχαστοι οι καφέδες στο Plan B, στη Νομαρχία, τα ταξιδάκια για δουλειά, οι ατελείωτες συζητήσεις μας και οι όμορφες στιγμές.. Κάποιοι από αυτούς θεωρούνται σήμερα από τους πιο καλούς μου φίλους. Μετά γνώρισα και άλλα άτομα με τα οποία μοιράστηκα ένα καλοκαίρι γεμάτο νυχτερινά μπάνια και βόλλευ στις Αλυκές..Και ένα χειμώνα με επιτραπέζια και ατελείωτα καραόκε.. Παρείστικες καταστάσεις... Και μπορεί πάλι να χαθήκαμε αλλά έμειναν οι όμορφες αναμνήσεις.. Τέλος, γνώρισα και άλλα άτομα με τα οποία έζησα και εξακολουθώ να ζω ωραίες καταστάσεις και είναι μια από τις πιο ευχάριστες παρέες μου... Γνώρισα όμως και άτομα από την οδήγηση, γνώρισα και άλλα άτομα μέσω της τωρινής μου δουλειάς, γνώρισα και άλλα άτομα μέσα από κοινές παρέες.. Γνώρισα και ενδεχομένως να συνεχίζω να γνωρίζω και άλλα και άλλα άτομα και το πιο πιθανό είναι ότι αυτό δε θα σταματήσει ποτέ..

Ξέρεις καμία φορά κάποιος μπορεί να μου πει «ναι αλλά δεν είναι φίλοι σου όλοι, σήμερα είναι αύριο δεν είναι στη ζωή σου», δε με νοιάζει όμως... Εμένα με νοιάζει που γνωρίζω καινούργια άτομα, που έρχομαι σε επαφή με καινούργιους χαρακτήρες που μαθαίνω να ζω και να συμβιώνω με όλους τους ανθρώπους, άλλοι κοντά στο χαρακτήρα μου και άλλοι όχι.. Ο καθένας όμως μοναδικός και με τον καθένα θα έχω κάτι να θυμάμαι... Ο καθένας κάτι με μαθαίνει, ο κάθενας εμφανίζεται για κάποιο λόγο στη ζωή μου.. Και εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να γίνω μίζερη, μουντρούχα και αντικοινωνική.. Δεν μπορώ να πάω αντίθετα στο χαρακτήρα μου...

Μπορώ να γράφω πάρα πολλά! Θα κλείσω με ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους έχω γνωρίσει σε αυτά τα 29 χρόνια της ζωής μου.. Σε όλους εκείνους που κάναμε παρέα, που ζήσαμε κάθε μας στιγμή, σε όλους εκείνους που ακόμα και ένα γεια τυπικό να πούμε στο δρόμο πάντα θα κουβαλάει κάτι από τις αναμνήσεις μας.... Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που είναι φίλοι μου και με ξέρουν και τους ξέρω και είναι εκεί... Είναι εκεί και στα ωραία και στα δυσάρεστα... Όσο για τα άτομα που εξακολουθούμε να κάνουμε παρέα εύχομαι να συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε τόσο ωραίες στιγμές όσες έχουμε ζήσει μέχρι τώρα, αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές..

Και όπως λέει και ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης «Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι είτε θηρίο είτε θεός» για να συμπληρώσει ο Άγγλος συγγραφέας Samuel Johnson «Αν ο άνθρωπος δεν κάνει καινούργιες γνωριμίες όσο προχωράει στη ζωή, θα βρεθεί στο τέλος μόνος. Πρέπει να υποβάλλουμε τις φιλίες μας σε συνεχείς επισκευές».


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου