Τρεις μήνες μετά, βρέθηκα αραχτή σε μια ξαπλώστρα να διαβάσω ένα βιβλίο -δώρο ενός καλού μου φίλου- και να χαζεύω ζευγαράκια, παιδάκια, σκυλιά να απολαμβάνουν και αυτά μαζί με εμένα τη θάλασσα και τον ήλιο. Και οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά χωρίς να συμβαίνει τίποτα ιδιαίτερο στη ζωή μου. Καμία έκπληξη, καμία ταραχή για καλό. Όλα κυλούσαν αργά και ήρεμα.. Όπως και εκείνη η μέρα στη θάλασσα.
Χάθηκα στις σκέψεις μου. Ο καφές μου μόλις είχε έρθει και το βιβλίο με προκαλούσε να συνεχίσω να το διαβάζω. Η βουτιά αργούσε ακόμα. Δεν είχα ζεσταθεί αρκετά βλέπεις. Άρχισα την ανάγνωση και είχα απορροφηθεί τόσο ώσπου την ηρεμία της σκέψης μου διατάρραξε ένα μπαλάκι από ρακέτες που ήρθε και προσγειώθηκε πάνω στα πόδια μου. Άφησα το βιβλίο, χαμήλωσα τα γυαλιά και με βλέμμα αγριεμένο κοίταξα το χέρι που είχε απλωθεί για να πάρει το μπαλάκι. Και τότε σε είδα.. Ψηλός, μελαχρινός, με καστανα μάτια, με γένια λίγων ημερών και ένα χαμόγελο από εκείνα που τα κοιτάς και θες να τα χαζεύεις.. Έμεινα να σε κοιτάω αποσβολωμένη μέχρι που η φωνή σου με επανέφερε στην πραγματικότητα: «Χίλια συγγνώμη. Βλέπεις ο φίλος μου τώρα μαθαίνει ρακέτες μου είπες». Κούνησα καταφατικά το κεφάλι, ψέλλισα ένα δεν πειράζει, χαμογέλασα και έτεινα το χέρι μου να σου δώσω το μπαλάκι. Το πήρες, χαμογέλασες και συνέχισες να παίζει ρακέτες με το φίλο σου. Προσπάθησα να συνεχίσω την ανάγνωση του βιβλίου μου. Τίποτα όμως... Κρυφοκοιτούσα εσένα που έπαιζες ρακέτες.
Ξαφνικά βλέπω το φίλο σου να πέφτει στη θάλασσα και εσένα να έρχεσαι προς το μέρος μου. Λέω ιδέα μου θα είναι.. Ήρθες και κάθησες δίπλα μου ρωτώντας με τι κάνω, πως τα περνάω, αν είμαι από εδώ κτλ κτλ., ξέρεις αυτά τα τυπικά που ρωτάς όταν γνωρίζεις κάποιον. Πιάσαμε τη συζήτηση. Σε έλεγαν Αλέξανδρο, ήσουν 30 χρονών, καθηγητής Μαθηματικών με καταγωγή από Θεσσαλονίκη και είχες έρθει διακοπές σε ένα φίλο σου από Χαλκίδα. Το συνήθιζες μου είπες τα τελευταία χρόνια καθώς θεωρούσες τη Χαλκίδα μια από τις πιο μαγευτικές πόλεις. Και συζητούσαμε και συζητούσαμε και η ώρα πέρασε και ο φίλος σου ήθελε να φύγετε. Μου κράτησες το χέρι, μου είπες χάρηκα για τη γνωριμία, ανταλλάξαμε κινητά και υποσχέθηκες ότι θα βρεθούμε ξανά. Έμεινα να σε κοιτάω ανήμπορη να χαμογελάσω, ανήμπορη στο να αρθρώσω μια λέξη.
Έστειλες μετά από 2 μέρες.. Ακόμα θυμάμαι το μήνυμα σου: «Τι κάνει η τρελοχαλκιδέα μου; Θέλει να με συνοδεύσει σήμερα σε μία θεατρική παράσταση;» (ήξερες ότι μου αρέσει το θέατρο). Απάντησα αμέσως ναι και ορίσαμε ώρα και μέρος συνάντησης. Είδαμε το έργο, πήγαμε για ποτό και μετά αράξαμε στην παραλία. Εκεί ακριβώς που γνωριστήκαμε. Και εκεί με έπιασες και με φίλησες. Ακόμα θυμάμαι τη γεύση των χειλιών σου, αυτά τα χείλη που ονειρευόμουν από την πρώτη στιγμή να τα φιλήσω. Με κράτησες αγκαλιά και μας πήρε ο ύπνος στη ξαπλώστρα.
Αποφασίσαμε να είμαστε μαζί για όσο καιρό κρατήσει, αποφασίσαμε να το ζήσουμε και όπου μας βγάλει. Και έτσι πέρασε ένα καλοκαίρι γεμάτο όμορφες στιγμές, αυτές τις στιγμές που τις θυμάσαι χρόνια μετά και εξακολουθείς να χαμογελάς .. Αυτές που σου μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη και στην καρδιά σου. Και το καλοκαίρι πέρασε με χαζοκαφέδες, χαζοποτάκια και ραντεβουδάκια στην παραλία. Ακόμα θυμάμαι πόσες φορές γράφαμε τα ονόματα μας στην άμμο, σε σημείο που να μη φτάνει το κύμα να τα χαλάσει. Ήταν εκείνες οι βραδιές που κάναμε πράξη τον ορισμό καλοκαιρινά ραντεβού στην αμμουδιά...
Και το καλοκαίρι τελειώσε και η ώρα του αποχωρισμού έφτασε. Έφτιαξες τη βαλίτσα σου ενώ εγώ προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Προσπάθησα να φαίνομαι χαμογελαστή γιατί ήξερα ότι πονούσες το ίδιο και αν έκλαιγα τίποτα δεν θα ήταν εύκολο. Με φίλησες, με αγκάλιασες και υποσχέθηκαμε ότι θα βρεθούμε ξανά.. Σύντομα. Βλέπεις είχαμε αποφασίσει να συνεχίσουμε να είμαστε μαζί έστω και από απόσταση.
Όμως βλέπεις η απόσταση είναι δύσκολη και μετά από κάποιους μήνες , άπειρους τσακωμούς και ζήλιες αποφασίσαμε να το διαλύσουμε. Ήταν καλύτερα και για τους δυο μας. Δε σε ξαναείδα από τότε. Ήρθες και ενδιάμεσα, ήρθες και φέτος το καλοκαίρι, επιδίωξες να με δεις. Δεν ήθελα. Ήθελα να σε αφήσω στο παρελθόν και να μείνω με τις όμορφες στιγμές όλου αυτού που ζήσαμε..
Βλέπεις αυτό που λένε ότι τα ωραία δεν κρατάνε πάντα δεν το λένε τυχαία. Κάθε ρήση του λαού μας είναι βγαλμένη από τη ζωή.. Και μπορεί να μη σε είδα ξανά, μπορεί να μη σε ξαναδώ ποτέ αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μπορώ να σε ξεχάσω. Με έκανες να ζήσω κάτι πολύ έντονο, με έκανες να νιώθω πεταλούδες στο στομάχι κάθε φορά που σε έβλεπα, να ανατριχιάζω σε κάθε άγγιγμα σου. Με έκανες ξανά να νιώσω πως είναι να είσαι ασφαλής, ήρεμη, να δίνεις το είναι σου σε μία σχέση χωρίς να σε νοιάζει το μετά..
Ξέρεις... Ακόμα και τώρα κάποιες φορές σχηματίζω τα ονόματα μας στην άμμο, ακόμα και τώρα περνάω από το μέρος μας, κοιτάζω τις ξαπλώστρες και χαμογελάω.. Ακόμα και τώρα τα καλοκαιρινά σε αγαπώ έχουν την ίδια βαρύτητα με τότε... Και κάθε καλοκαίρι που θα έρχεται θα έχει τη δικιά σου γλυκιά ανάμνηση...
Να είσαι καλά και να προσέχεις όπου και αν είσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου