Παρασκευή 5 Ιουνίου 2015

ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΑΥΤΟ

Πόσο ήρεμα είναι όλα το βράδυ.. Και κοίτα ένα φεγγάρι που έχει.. Πόσο φως ρίχνει σε εκείνο το σκοτεινό δωμάτιο που επιλέγεις να ζήσεις. Κλεισμένος σε εκείνο το δωμάτιο που σου προσφέρει ασφάλεια, που σε αφήνει να εκφράσεις αυτά που πραγματικά νιώθεις, που άλλοτε σε ηρεμεί και άλλοτε σε πνίγει. Σε εκείνο το δωμάτιο που κάθε νύχτα το στοιχειώνουν αναμνήσεις, σκέψεις, συναισθήματα.. Όλα εκείνα που αρνούνται να εμφανιστούν τη μέρα και έρχονται εκείνα τα ήρεμα νοσταλγικά βράδια.. Τα βράδια που θες απλά να τα ζήσεις χωρίς να σε νοιάζει το αύριο. Σε εκείνα τα βράδια που παίρνεις μεγάλες αποφάσεις, που συνειδητοποιείς πράγματα για τη ζωή σου.

Μαζί φυσικά έχεις και την ωραία συντροφιά της μουσικής.. Ένα παλιό ραδιόφωνο που παίζει μια μισοχαλασμένη κασέτα με τα τραγούδια εκείνα της εφηβείας σου. Μιας εφηβείας άλλοτε δύσκολης άλλοτε εύκολης.. Και εκείνο το αεράκι που μπαίνει κουνώντας απαλά την κουρτίνα θυμίζοντας σου πως το καλοκαιράκι είναι κοντά.. Σαν εκείνα τα καλοκαίρια που περίμενες πως και πως να έρθουν.. Στα καλοκαίρια εκείνα που τα βιβλία έμεναν στο ράφι, τα νυχτερινά μπάνια ήταν στα φόρτε τους, οι μεγάλοι έρωτες το ίδιο.. Και η συντροφιά της κιθάρας που απαραίτητα έπαιζε ένα άτομο από την παρέα, στιγμή μοναδική. Όλα εκείνα τα καλοκαίρια που μας ταξίδευαν και μας έκαναν να ζούμε την κάθε μας στιγμή και το αύριο φάνταζε μακρινό... Ίσως ακόμα να ζούμε τέτοια βράδια. Ίσως ακόμα κάποια καλοκαίρια να γινόμαστε ξανά έφηβοι.

Να δες και τα έπιπλα.. Παλιές αντίκες, ξεθωριασμένες με εμφανή τα σημάδια του χρόνου που όμως ακόμα στέκουν αγέρωχες και επιβλητικές, όμορφες μέσα στην ασχήμια που προσδίδει το πέρασμα των χρόνων.. Πόσες αναμνήσεις άραγε να κουβάλανε και αυτές οι αντίκες; Πόσα μυστικά να κρύβουν; Σίγουρα χρόνων.. Μυστικά που ποτέ κανείς δε θα μάθει. Μυστικά όπως αυτά των ανθρώπων. Κάποια από αυτά μικρά και ασήμαντα. Κάποια μεγάλα και σημαντικά που ίσως να βαραίνουν για πολλά χρόνια τη ψυχή σου και ίσως ποτέ να μην εκφραστούν. Και ο χρόνος αμείλικτος περνάει από πάνω τους προσπαθώντας να τους αποσπάσει ένα μέρος της ζωντάνιας τους και της ομορφιάς τους. Όμως εκείνες, σε πείσμα των καιρών αντιστέκονται και συνεχίζουν να προχωράνε μπροστά. Σοφότερες σίγουρα, αγνοώντας τα σημάδια, ελπίζοντας στα καλύτερα που έρχονται.

Σειρά έχουν οι κουρτίνες.. Αχ, αυτές οι κουρτίνες..Παλιές, λιλά, ξεθωριασμένες... Ξεχασμένες για χρόνια μέσα στη ναφθαλίνη, αναπνέουν ξανά δείχνοντας την ομορφιά και τους λόγους που τις είχε επιλέξει τότε. Και ας είναι λίγο φθαρμένες.. Κουβαλάνε και εκείνες τόσες αναμνήσεις... Όπως τότε που έπαιζες κρυφτό με τα αδέρφια και τους φίλους σου και έτρεχες να κρυφτείς στην κουρτίνα. Λες και κανείς δεν θα σε έβλεπε, λες και ήταν το πιο ασφαλές μέρος του κόσμου. Και το αεράκι τις κουνάει ρυθμικά κάνοντας τες να χορεύουν σε ένα παθιασμένο χορό, από αυτό το χορό που θες να είναι όλη σου η ζωή. Η ζωή εκείνη που είναι γεμάτη πάθη, λάθη, στιγμές ζωντανές, ξέγνοιαστες, ακόμα και στιγμές που πονάνε... Ναι, γιατί και αυτές οι στιγμές κάτι μας δίνουν...

Και το αεράκι συνεχίζει να μπαίνει στο δωμάτιο χτυπώντας ελαφρά το δακρυσμένο πρόσωπο σου.
Τα δάκρυα εκείνα της λύτρωσης μετά από μια κουραστική μέρα, μετά από μία ερωτική ή φιλική απογοήτευση, τα δάκρυα μιας δύσκολης κατάστασης. Τα δάκρυα εκείνα που σε πεισμώνουν να πας παρακάτω, να προχωρήσεις , να ζήσεις και άλλες ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές. Και το δωμάτιο σου θα είναι πάντα εκεί.. Να σε περιμένει ξανά έτοιμο να δεχτεί τις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές σου, να λειτουργήσει σαν ένας προσωπικός εξομολογητής, ένας σύμμαχος για να σταθείς ξανά στα πόδια σου..

Και το φεγγάρι συνεχίζει να ρίχνει εκείνο το διακριτικό φώς στο δωμάτιο, οι κουρτίνες συνεχίζουν να κινούνται ρυθμικά, οι αντίκες φοράνε τα καλά τους ενώ από το ραδιόφωνο ακούγονται οι στίχοι «Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω...Φταίει η ζωή που είναι μικρή»..

2 σχόλια:

  1. αχ γλυκο μου κοριτσι! παρε χρονο και ολα θα φτιαξουνε! γραφεις πολυ αισθαντικα! στο εχω ξαναπει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή