ΟΙ ΣΙΩΠΕΣ

Πόσες φορές άραγε θες να μιλήσεις, να πεις όλα αυτά που νιώθεις, που αισθάνεσαι, που θες, που ζητάς, που επιθυμείς, που, που, που, και τελικά δε λες τίποτα.. Απλά στέκεσαι εκεί σιωπηλός.
Σιωπηλός με την αμφιβολία να σε κυριεύει και να σε κανει να αναρωτιέσαι.. Και αν είχα μιλήσει τότε τι θα είχε γίνει;; Θα ήταν αλλιως τα πράγματα ή θα έμεναν το ίδιο; Γιατί δε βρήκα τη δύναμη να μιλήσω, να διεκδίκησω αυτά που θέλω, να εκφράσω αυτά που πραγματικά νιώθω και ας πληγωθω και ας χάσω.. Τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει.. Θα έχω προσπαθήσει και ίσως θα έχω ηρεμήσει...

Πόσο περίεργη η σιωπή.. Πόσα ανάμεικτα συναισθήματα σε γεμίζει... Άλλες φορές θετικά, αλλες αρνητικά.. Και πόσες στιγμές χάνουμε τελικά επειδή απλά δε μιλάμε; Ίσως αρκετές.. Ίσως να πρεπει να αρχίσουμε όλοι να μιλάμε..για όλα αυτά που νιώθουμε, για όλα αυτά που επιθυμούμε, για όλα αυτά που στην τελική μας ανήκουν...
Είναι χρυσός η σιωπή αλλά είναι διαμάντι η φωνή.. Και πρέπει να ακούγεται με κάθε τρόπο, σε κάθε ευκαιρία... Να μη σιωπουμε σε τίποτα. Να μιλάμε, να ερχόμαστε αντιμέτωποι με όσα νιώθουμε.. Και ίσως όταν μεγαλώσουμε και κοιτάξουμε πίσω να σιγουρευτουμε οτι κάθε σιωπή που λυσαμε ήταν μια σωστή απόφαση.. Μια απόφαση που μας οδήγησε σε κάτι άλλο.. Μπορεί καλυτερο, μπορεί χειρότερο, αλλά στην τελική who cares; Εμείς θα νιώθουμε ήδη καλυτερα...