ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΣΥΝΗΘΕΙΑ

Δώσε μου την έμπνευση να γράψω, δώσε μου το ερέθισμα να εκφράσω αυτά που πραγματικά νιώθω... Αυτά που πραγματικά θέλω να πω.. Δώσε μου ένα σημάδι ότι συνεχίζεις να υπάρχεις. Άδειο το σπίτι, άδεια και η καρδιά μου.. Πόσο δύσκολα περνάνε οι ώρες, πόσο δύσκολα οι μέρες.. Λες και ο χρόνος σταμάτησε σε μια στιγμή... Σε εκείνη τη στιγμή. Και οι δείκτες συνεχίζουν να δείχνουν 7 παρά πέντε το πρωι. Και οι μέρες κυλούνε ίδιες, μονότονες, ανιαρές, δίχως ουσία, δίχως ένα κίνητρο να τις απολαύσεις... Όπου και αν γυρίσεις να κοιτάξεις θα δεις μια σκοτεινιά ακόμα και όταν ο ήλιος είναι λαμπερός. Είναι η σκοτεινιά της ψυχής σου, τη δικής μου ψυχής.. Και όσο και αν προσπαθείς δε μπορείς να ανοίξεις αυτό το παράθυρο να μπει το φως που τόσο πολύ λαχταράς... Γιατί πονάς πολύ.. Νιώθεις ένα αβάσταχτο βάρος πάνω στο στήθος σου, μια αδυναμία στα χέρια σου και στα πόδια σου, που δεν σου επιτρέπει να κινηθείς μέχρι το παράθυρο και ας είναι κοντά σου..

Ξέρεις, λένε ότι πρέπει να το μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου.. Ποιους ανθρώπους και γιατί να το μοιραστείς; Όχι, αυτό είναι καθαρά ένα δικό σου θέμα.. Δε μπορείς να βγαίνεις και να μιλάς για αυτό.. Άλλωστε ελάχιστοι θα σε καταλάβουν.. Οι πιο πολλοί το πιο πιθανό είναι να σε λυπηθούν.. Και η λύπηση ποτέ δεν αρέσει σε κανέναν.. Όσο για τους ανθρώπους που είναι δίπλα σου; Χα, αυτοί είναι ελάχιστοι... Και κάποιες φορές είναι και αυτοί που δεν περίμενες να είναι.. Και αυτοί που περίμενες έχουν απομακρυνθεί.. Βλέπεις όλοι στα εύκολα είναι εκεί, όλοι όταν έχουν να κερδίσουν κάτι είναι εκεί.. Όταν όμως βλέπουν τα σκούρα απομακρύνονται.. Και δεν το λέω με κακία αλλά με πικρία, με παράπονο γιατί εγώ θα ήμουν εκεί, γιατί έχω μάθει να δίνω, έχω μάθει να δένομαι, έχω μάθει να προσφέρω.. Τουλάχιστον σε αυτούς που πραγματικά συμπαθώ.. Όλα όμως γίνονται για κάποιο λόγο και σε κάτι τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις ποιοι άνθρωποι σε πλησίασαν γιατί είχαν να κερδίσουν κάτι από εσένα και ποιοι ήταν εκεί για σένα.. Άλλωστε δεν χρειάζεται ο άλλος να κάνει κάτι τρελό.. Και ένα τηλέφωνο αρκεί.. Αλλά ορισμένοι ούτε σε αυτή τη διαδικασία δεν μπαίνουν.. Δεν πειράζει, προσωπικά τους εύχομαι να είναι καλά και τους ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές που μου χάρισαν. Απλά πια ξέρω, ότι αν χρειαστώ βοήθεια για να ανοίξω το παράθυρο, που πρέπει να απευθυνθώ...

Πονάει πολύ μια απώλεια.. Πονάει τόσο που σε κάνει να νιώθεις ανίκανος να αγαπήσεις οτιδήποτε άλλο, να χαρείς, να προσφέρεις, να νιώσεις έτοιμος να δοθείς σε οτιδήποτε.. Όμως κάνει και καλό... Ναι, όσο παράδοξο και αν ακούγεται σε βοηθάει. Πράγματα που μέχρι πρότινος σου φαίνονταν βουνό τώρα φαντάζουν γελοία. Γιατί ο πόνος ενός χωρισμού δε μοιάζει με τον πόνο ενός οριστικού αποχωρισμού. Κάποια στιγμή περνάει, εν αντιθέσει με τον αποχωρισμό.. Ακόμα αρχίζεις και εκτιμάς τις αξίες της ζωής, μαθαίνεις να δίνεις ακόμα περισσότερα σε αυτούς που πραγματικά αγαπάς, λες πια σε αγαπώ επειδή το νιώθεις, κρατάς αγκαλιά όσους αγαπάς γιατί ξέρεις ότι αύριο μπορεί να μην είναι εκεί.. Το ένιωσες, το βίωσες και δε θες να το επαναλάβεις.. Αρχίζεις πια να μιλάς στους ανθρώπους σου πριν γίνουν κορνίζες.. Και με το καιρό θα αρχίσεις να εκτιμάς και τη ζωή.. Βλέπεις τελικά πόσο μικρή είναι και βλέπεις ακόμα αν αξίζει να χαλάς τις μέρες σου για ζητήματα ανούσια.. Ναι, βιώνοντας ένα θάνατο γίνεσαι αναίσθητος σε πολλά..

Τελικά μπαμπά μου έδωσες την έμπνευση να γράψω.. Πίστεψε όμως, αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλα αυτά που νιώθω μέσα μου. Είναι ένα πολύ μικρό δείγμα. Δε ξέρω αν υπάρχεις, δε ξέρω πως μπορείς να κάνεις αισθητή την παρουσία σου, όμως το θέλω τόσο πολύ.. Το έχω τόσο ανάγκη να σε δω ξανά να χαμογελάς και να μου πεις όλα καλά θα πάνε. Μη στεναχωριέσαι.. Έλα στα όνειρα μου να σε δω και ας φύγεις πάλι... «Και ας χαθείς μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο, μη ξημερώνεις ουρανέ» που λέει και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.. Εγώ θα σε έχω δει, θα έχω βεβαιωθεί ότι είσαι καλά εκεί που είσαι... Θα σε ξαναδώ όρθιο και χαμογελαστό όπως ήσουν πριν την αρρώστια.. Και ξέρεις, αυτή την εικόνα σου θέλω να θυμάμαι... Και ίσως, με το χρόνο βρω τη δύναμη να ανοίξω το παράθυρο και η απώλεια θα έχει γίνει συνήθεια...