ΑΣ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ

Ένα από τα πιο περίεργα και συνάμα αστεία πράγματα που έχω ακούσει είναι αυτό που λένε οι περισσότεροι μόλις χωρίζουν "Ε, εντάξει ας μείνουμε φίλοι" ή "δεν θέλω να χαθούμε, θέλω να μείνουμε φίλοι". Ότι δηλαδή τι; Είχαμε σχέση ένα μήνα, ένα χρόνο ή δεν ξέρω και εγώ πόσο, αποφασίσαμε να το διαλύσουμε, χωρίσαμε και τώρα ας κάνουμε παρέα μωρε, ας βγαίνουμε, ας μιλάμε. Ε, και αν φέρεις και μας γνωρίσεις και το καινούργιο γκομενάκι σιγά δεν πειράζει.. Αρκεί να είσαι ευτυχισμένος/η.


Πως γίνεται να λειτουργείς σαν να μην έγινε ποτέ και τίποτα μεταξύ σας, σαν να μην έζησες στιγμές με τον άνθρωπο αυτό, σαν να μην ένιωσες πράγματα, σαν να μην πληγώθηκες, να μην αγάπησες, να μην πολλά..;; Ίσως σε έναν κόσμο ουτοπικό όλο αυτό να ήταν ιδανικό αλλά στην αληθινή ζωή κάτι τέτοιο φαντάζει αρκετά δύσκολο έως και ακατόρθωτο.

Προσωπικά αρνούμαι να το δεχτώ, αρνούμαι να το εφαρμόσω στη ζωή μου. Και συγγνώμη αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά είναι μειονότητα. Και αν τελικά συμβεί σίγουρα έχει ημερομηνία λήξης.. Γιατί πολύ απλά όπως είχα δει κάπου: "Δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν πολύ ή εζησαν μια όμορφη ιστορία δε μπορούν να μείνουν φίλοι γιατί απλά ένας από τους δύο πάντα θα θυμάται".