Τετάρτη 3 Ιουνίου 2015

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ

Είναι αυτό που όλα έχουν ημερομηνία λήξης. Ένα τέλος που πονάει... Ένα τέλος που ξέρεις ότι έρχεται, το νιώθεις.. Και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα... Απλά στέκεσαι εκεί με τα δάκρυα σου να τρέχουν ασταμάτητα. Εκείνες τις ώρες που κανείς δεν σε βλέπει. Εκείνες τις στιγμές που θες τόσο να βγεις έξω, να περπατήσεις, να οδηγήσεις, να τρέξεις, να φύγεις μακριά για να μπορέσεις να αναπνεύσεις. Να αναπνεύσεις από όλα αυτά που σε πνίγουν, που σε πονάνε...

Και ο χρόνος αμείλικτος σου θυμίζει τι πέρασε, τι έχασες, τι έζησες, τι ένιωσες, τι έδωσες.. Γιατί πάντα και παντού δίνεις ένα κομμάτι από τον ευατό σου. Δίνεις ένα κομμάτι σου σε παρέες, σε φίλους, σε σχέσεις, στους χώρους εργασίας σου. Δίνεις ότι μπορείς, ότι θεωρείς ότι αξίζει γιατί απλά δε γίνεται να το αλλάξεις.. Δίνεις γιατί έτσι έχεις μάθει, δίνεις γιατί το θες. Θες αθωότητα, θες αφέλεια, θες καλοσύνη...

Κάποτε ο μπαμπάς μου μου είπε: «Εκεί έξω είναι ζούγκλα και εσύ δεν θα την παλέψεις.. Ο κόσμος δεν είναι αθώος, δεν είναι δοτικός, δεν είναι εσύ. Πρέπει να μάθεις να δέχεσαι τα χτυπήματα, να προσπαθείς, να πολεμάς...» Και είχε δίκιο... Πόσο σκληρός τελικά είναι ο κόσμος, πόσο δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, πόσο δύσκολες οι επαγγελματικές... Πόσο δύσκολα είναι όλα.. Και εσύ προσπαθείς να αντέξεις τις προκλήσεις, παλεύεις στα δύσκολα, συνεχίζεις να δίνεις γιατί απλά δε γίνεται να το αλλάξεις... Γιατί απλά είσαι εσύ... Και κάθε χτύπημα όσο και αν σε πονάει εξαρχής σε πεισμώνει και σε κάνει να προχωράς παρακάτω ίσως σοφότερος, ίσως πιο δυνατός, ίσως πιο προσεκτικός...

Και τα λόγια καμιά φορά δε φτάνουν... Γιατί θεωρείς ανούσιο να μιλήσεις, θεωρείς ότι πλέον δεν έχει νόημα.. Όλα έχουν τη φυσική ροή τους... Όλα έχουν την αρχή και το τέλος τους... Και εσύ εκεί.. Υπομένεις στωικά να έρθει το τέλος.. Ίσως και να σε ανακουφίσει τελικά γιατί είναι στη φύση μας να μένουμε σε καταστάσεις και να προσπαθούμε ενώ ξέρουμε ότι δεν έχει νόημα, δεν έχει σκοπό, δεν έχει τίποτα παρά μόνο ένα προδιαγεγραμμένο τέλος.. Αυτό το τέλος που κανένα κείμενο, καμία λέξη, κανένα τραγούδι δεν μπορεί να περιγράψει.. Ίσως μόνο τα συναισθήματα... Ίσως εκείνα είναι τα καταλληλότερα για να το περιγράψουν... Ίσως...

2 σχόλια:

  1. Δυνατό κείμενο,γεμάτο δυνατά συναισθήματα!!
    Καλοτάξιδες και τελικά ας είναι "λαλίστατες οι "Σιωπές της Ψυχής"!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!! Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε και εσείς όπως το ευχαριστιέμαι και εγώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή