ΤΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ

Άλλο ένα βράδυ που αποκοιμήθηκα με το κινητό στο χέρι.. Περίμενα μήπως μου στείλεις μήνυμα, συνέχεια της κουβέντας μας. Ναι, ξέρεις αυτές τις μεταμεσονύχτιες καμένες κουβέντες...

Είναι περίεργο πως ένας άνδρας ή μια γυναίκα ορίζουν κάποιες φορές τη ζωή μας.. Είναι εκείνοι για τους οποίους αποκτας μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια περιμένοντας ξενυχτωντας να σου στείλουν ενα μήνυμα, εκείνοι που ζαλιζεις τους φίλους σου συνεχώς προσπαθώντας να ερμηνευσεις συμπεριφορές, λέξεις, κινήσεις μήπως και καταλάβεις τι νιώθουν για εσένα, εκείνοι για τους οποίους χαμογελας γλυκά και κάποιες φορές χαζα στη σκέψη τους, εκείνοι για τους οποίους δε μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματα σου, τις αντιδράσεις σου, εκείνοι με τους οποίους θέλεις να ζήσεις τα πάντα, να γίνουν ένα κομμάτι της ζωής σου.

Γιατί σου κάνει καλό να τους βλέπεις. Γιατί σε ηρεμεί να τους κοιτάς και απλά να χαμογελάς. Ακόμα και σιωπηλοί αυτοί οι άνθρωποι έχουν έναν τρόπο να σε κάνουν να χαλαρώνεις και ας ξέρεις κάθε φορά που χωρίζεστε ότι μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βρεθήκατε... Και όσο και αν σε πονάει, προσπαθείς να το πάρεις απόφαση και να προχωρήσεις. Τουλάχιστον, ό,τι και αν γίνει, έζησες μαζί τους τόσα όμορφα βράδια, τους έκανες μια αγκαλιά από εκείνες που τις κάνεις με την καρδιά σου χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, απόλαυσες το ξημέρωμα μαζί τους.. Και εκείνοι σε έκαναν να θυμηθείς ένα εφηβικό και συνάμα ανεκπλήρωτο και ανιδιοτελή έρωτα από εκείνους που ξεχνάμε να ζούμε όσο μεγαλώνουμε..

Σε αντιδιαστολή όμως των τόσων θετικών συναισθήματων υπάρχουν και τα αρνητικά.. Γιατί εσύ νιώθεις όλα αυτά ενώ εκείνοι μπορεί να μην έχουν πάρει χαμπάρι τίποτα. Μπορεί μια βόλτα για εκείνους, μια συζήτηση, οτιδήποτε, να είναι κάτι φυσιολογικό, παρείστικο και τίποτα παραπάνω.. Και ας είσαι εσύ πάνω από ένα κινητό και ας προσπαθείς κάποιες φορές να εξηγείς τις εμφανίσεις και τις φυγές του άλλου. Και ας ζαλίζεις τους φίλους σου συνεχώς προκειμένου να αναλύσετε μαζί μία λέξη, μία έκφραση, οτιδήποτε, ψάχνοντας να βρεις τι θέλει να πει ο ποιητής άραγε; Και εκείνοι συνεχίζουν να ζουνε στον κόσμο τους αδιαφορώντας για το τι πραγματικά νιώθεις εσύ και κάπως έτσι δημιουργούνται τα απωθημένα.

Ύστερα, πόσες φορές δε μετάνιωσες που δεν τους έδειξες αυτό που πραγματικά νιώθεις και ότι γίνει; Πόσες φορές δεν τους καληνύχτισες με ένα φιλί, πεταχτό κιόλας, στο μάγουλο και αποχώρησες διακριτικά, πηγαίνοντας λίγα βήματα πιο κάτω και σιχτιρίζοντας τον ευατό σου που για άλλη μια φορά έβαλες τα πόδια στην πλάτη και έφυγες μακριά από όλα αυτά που νιώθεις.. Πόσες άλλες πάλι έμεινες να τους κοιτάς και να χαμογελάς κρυφά μέσα σου και μόλις εκείνοι γύριζαν να σε κοιτάξουν έστρεφες το βλέμμα σου αλλού μην τυχόν και καρφωθείς, μην τυχόν και δούνε μέσα στα μάτια σου όλα αυτά που νιώθεις.. Και μένεις εκεί κάθε φορά να κοιτάς τις φωτογραφίες τους αναπτύσσοντας ένα διάλογο μαζί τους που όμως στην πραγματικότητα δε μπορείς να τον εφαρμόσεις ποτέ.. Κάποιοι ίσως επιλέγουν να τους τα πούνε όλα αυτά γραπτά. Και γράφουν και σβήνουν και όλο σταματάει το χέρι τους πριν το κουμπί της αποστολής. Άλλη μια μέρα που δε θα μιλήσεις και δε θα πεις όλα αυτά που νιώθεις. Άλλη μια μέρα που σαν δειλός θα κρυφτείς στην ασφάλεια του ευατού σου γιατί δε θες να πληγωθείς πάλι.. Άλλο ένα βράδυ που θα σε βρει να ξενυχτάς πάνω από το τηλέφωνο μήπως τυχόν και σου στείλουν κάτι και δεν το δεις και χάσεις την ευκαιρία να μιλήσεις μαζί τους.. Και οι μαύροι κύκλοι όλο και μεγαλώνουν και τα μάτια σου να τσούζουν κάθε πρωί από την αυπνία..

Και όταν εκείνοι αποφασίσουν να εξαφανιστούν από τη ζωή σου είτε γιατί βαρέθηκαν, είτε γιατί βρήκαν κάτι καλύτερο εσύ θα μείνεις με ένα ακόμα απωθημένο να αναρωτιέσαι και αν είχα μιλήσει τι θα γινόταν; Είναι προτιμότερο να τους έχανα τότε ή τώρα; Και ας λες σαν ανώτερος άνθρωπος -τρομάρα σου- ότι θα βρούν αυτό που πραγματικά αξίζουν και εσύ καλείσαι σαν άλλος Ρίτσος να εφαρμόσεις το στίχο «Άσε με να μείνω σε μια γωνία της ευτυχίας σου». Και ας σε βρίσκει κάθε βράδυ με κλάματα στα μάτια, άυπνο, να περιμένεις εκείνο το μήνυμα, εκείνη τη συνάντηση που θα σου φτιάξει την επόμενη ημέρα και την κάθε ημέρα... Και ίσως αυτό που μου είπε κάποιος κάποτε να είχε δίκιο τελικά: «Και τα απωθημένα έχουν τη δική τους γλύκα και όλο και κάτι σου μαθαίνουν, αρκεί να ξέρεις και να μπορείς να τα ζήσεις».