Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ

Σε λίγες ημέρες πλησιάζει το μνημόσυνο του μπαμπά μου. Όπως είναι φυσικό η ψυχολογική μου κατάσταση δεν είναι και στα καλύτερα της. Σε μια ανέλπιδη προσπάθεια να νιώσω λίγο καλύτερα, να φέρω στο μυαλό μου όμορφες στιγμές με τον πατέρα μου πήρα αγκαλιά 2-3 άλμπουμ και άρχισα να τα χαζεύω..

Άλμπουμ με βαπτίσια, με διακοπές στο χωριό, με ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές, με ορκομωσίες, με βραβεύσεις, με πτυχία ξένων γλωσσών, σχολικές στιγμές, ο γάμος των γονιών μας και εκείνοι νέοι. Μόλις είχαν γνωριστεί τότε που βρίσκοταν ακόμα στα μέλια τους.. Ξέρεις από εκείνες τις γνωριμίες του τότε που τα ραντεβού γίνονταν στα κρυφά και τα καφέ-ζαχαροπλαστεία και οι disco βρίσκονταν στα φόρτε τους. Όλα τα άλμπουμ γεμάτα όμορφες στιγμές και αναμνήσεις.

Ένα κύμα νοσταλγίας με πλημμυρίζει. Πως πέρασαν τα χρόνια τόσο γρήγορα. Σαν τώρα θυμάμαι που όταν κάποιο βράδυ φοβόμουν σκεπαζόμουν με το πάπλωμα μέχρι πάνω και σκεφτόμουν πως είναι δυνατόν να φοβάμαι εγώ και όχι κάποια κοπέλα όπως ήταν η θεία μου π.χ. που σπούδαζε και έμενε μόνη της; Μετά επανερχόμουν στην πραγματικότητα, συνειδητοποιούσα ότι είμαι ασφαλής στο σπίτι μου με τους γονείς μου και τα αδέρφια μου και κάπως έτσι αποκοιμόμουν. Άλλες φορές πάλι έκλεινα τα μάτια μου και φανταζόμουν πως ήμουν μεγάλη, είχα δικό μου σπίτι, δική μου δουλειά και είχα φτιάξει τη ζωή μου όπως εγώ ήθελα. Μη θυμηθώ τα ατελείωτα όνειρα που έκανα με τη ξαδέρφη μου και τις φίλες μας... Όνειρα όπως: « Στα 25 μας θα έχουμε τελειώσει τις σπουδές μας, θα έχουμε βρει δουλειά, θα έχουμε παντρευτεί και θα είμαστε ευτυχισμένες με τους άντρες μας και τα παιδιά μας». Ναι, σαν αυτές τις διαφημίσεις που βλέπεις και όλοι είναι με το χαμόγελο, μια ευτυχισμένη οικογένεια. Κοριτσίστικα όνειρα που μας έκαναν χαρούμενες.

Και τα χρόνια πέρασαν και τα κοριτσάκια έγιναν γυναίκες και πέρασαν σε διαφορετικές σχολές και χώρισαν οι δρόμοι τους. Άλλη πήγε Ρέθυμνο, άλλη Ρόδο, άλλη Θεσσαλονίκη, κάποια άλλη επέλεξε τις σπουδές στο εξωτερικό. Και τελικά φτάσανε στα 25... Άλλες όντως παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά, άλλες επέλεξαν το δρόμο της καριέρας, άλλες έπεφταν από τη μία λάθος περίπτωση στην άλλη και αποφάσισαν να πορευτούν μόνες τους. Και κοιτώντας πίσω το μόνο που μπορούσαν να κάνουν είναι να χαμογελάσουν νοσταλγικά και να θεωρήσουν τους ευατούς τους χαζούς που πίστεψαν σε αυτό το όνειρο, αφού διαπίστωσαν όλες ότι η ζωή τελικά δεν είναι ρόδινη, δεν είναι όπως στις διαφημίσεις και στις εκάστοτε σειρές.

Το ίδιο ισχύει και για τα αγόρια βέβαια.. Μεγαλωμένοι με τη νοοτροπία του προστάτη της οικογένειας και των αντρικών προτύπων ονειρεύοταν μια ζωή γεμάτη αμάξια, μηχανές, γυναίκες και μια δουλειά η οποία θα τους πρόσφερε τόσα όσα έπρεπε για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους. Και μεγάλωσαν και εκείνοι. Άλλοι σπούδασαν, άλλοι επέλεξαν να «σπουδάσουν τη ζωή» δουλεύοντας από μικρή ηλικία, άλλοι παντρεύτηκαν και άλλοι έμειναν φανατικοί εργένηδες. Και κάπου εδώ να σημειώσουμε, ότι και εκείνοι γνώρισαν γυναίκες στη ζωή τους που δεν τους φέρθηκαν ωραία και αποφάσισαν να αλλάξουν ρότα και να συμπεριφέρονται το ίδιο.

Γυναίκες πληγωμένες, άντρες πληγωμένοι, γυναίκες μόνες, άνδρες μόνοι, όλοι μέσα σε ένα φαύλο κύκλο..

Και τα χρόνια πέρασαν και εσύ δεν κατάλαβες πότε κουκουλώθηκες με το πάπλωμα σου ονειρευόμενος τη ζωή σου σαν μεγάλος και μόλις ξύπνησες το πρωί είχες γίνει αυτό που ήθελες. Μεγάλος πια γεμάτος ευθύνες, μεγαλύτερες από εκείνες που είχαν τα μαθήματα του σχολείου και του φροντιστήριου. Και τα παιχνίδια στη γειτονιά αντικαταστάθηκαν με τους χώρους εργασίας σου, με τις καφετέριες, τα κλαμπ, τους παιδότοπους και τις παιδικές χαρές για όσους έχουν παιδιά.

Άλλοι είναι ευτυχισμένοι, πέτυχαν αυτό που ήθελαν, άλλοι μετανιώνουν για κάποιες αποφάσεις τους και αναρωτιούνται τι θα είχε γίνει τότε αν δεν είχα κάνει αυτό και άλλοι μένουν με τις αναμνήσεις και προχωράνε κοιτώντας μπροστά, ψάχνοντας να βρούνε τη χαμένη παιδικότητα τους και να τη φέρουν πάλι στο φως.

Και επειδή ο χρόνος δεν γυρνάει πίσω, ναι δυστυχώς έτσι είναι, κοιτάμε μόνο μπροστά πια. Αρπάζουμε τη ζωή από τα μαλλιά και συνεχίζουμε να ζούμε τις στιγμές μας με ένταση, ονειρευόμαστε σαν μικρά παιδιά, ελπίζουμε και δεν αφήνουμε το χρόνο να περνάει δίπλα μας και εμείς να μην τον προλαβαίνουμε. Φροντίζουμε να είμαστε πάντα πιο μπροστά από εκείνον έχοντας ζήσει όσα περισσότερα μπορούμε, ώστε όταν έρθει εκείνη η ώρα που θα εγκαταλείψουμε τα επίγεια γιατί ο σκοπός μας θα έχει ολοκληρωθεί, η ταινία της ζωής μας να είναι αυτή που δε μετανιώσαμε για τις ώρες που χαλάσαμε για να τη δούμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου