ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ

Ποσό καιρό περνάμε μόνοι μας ψάχνοντας να βρούμε το ιδανικό ή απλά θέλοντας να τα βρούμε με τον εαυτό μας; Άλλοι χρόνια, άλλοι μήνες.. Ένας δύσκολος χωρισμός, μια απογοήτευση, υψηλά στάνταρ, άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας συντείνουν στο να θέλουμε και κάποιες φορές να επιδιώκουμε τη μοναξιά.

Βέβαια αν είσαι γυναίκα είναι και λίγο περίεργο αν είσαι καιρό μόνη ή τουλάχιστον έτσι το βλέπουν οι άλλοι. Ακόμα και αν εσύ είσαι καλά όλο και κάποιος θα βρεθεί να σε ρωτήσει γιατί μόνη; Πως την παλεύεις μόνη; Τις ανάγκες σου πως τις ικανοποιείς; Δεν έχεις; Ναι, την τελευταία ερώτηση μου την έχουν κάνει πολλάκις όσοι έχω γνωρίσει κατά καιρούς και όταν λένε ανάγκες προφανώς δεν εννοούν τις ψυχολογικές!! Όμως και άντρας αν είσαι μπορεί να σε ρωτήσει κάποιος γιατί μόνος; Αν έχεις πληγωθεί είναι λογικό, όμως οκ, κάποια στιγμή πρέπει να το ξεπεράσεις και να πας παρακάτω. Αν όμως δεν έχεις πληγωθεί και είσαι μόνος από επιλογή γιατί δεν έχεις βρει το ιδανικό για σένα τότε αυτό είναι ένα δικό σου πρόβλημα. Και το ίδιο ισχύει και για τις γυναίκες. Δε λέω να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από αυτό που αξίζεις ή να ρίξεις τελείως τα στάνταρ σου, ούτε να μπεις σε μια σχέση από «συναισθηματική» ανάγκη. Απλά να καταλάβεις ότι δεν υπάρχουν πρίγκιπες και πριγκίπισσες παρά μόνο στα παραμύθια.

Στην αληθινή ζωή υπάρχουν θνητοί που μπορεί να μην πληρούν τα στάνταρ σου όλα αλλά έχουν κάποια βασικά στοιχεία που να σε ωθούν να δημιουργήσεις μια σχέση μαζί τους. Και είναι κρίμα να τους προσπερνάς επειδή δεν τηρούν τα στάνταρ σου είτε εμφανισιακά, είτε σε χαρακτήρα. Το τέλειο δεν υπάρχει. Αν υπήρχε ίσως όλα να ήταν διαφορετικά.

Ξέρεις καμία φορά όσο και αν πιστεύεις ότι αντέχεις τη μοναξιά έρχονται στιγμές που σε λυγίζουν.. Τότε καταλαβαίνεις ότι αυτό που πραγματικά αποζητάς δεν είναι ένας ακόμα άνθρωπος δίπλα σου άλλα ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Αυτός που είναι δικός σου, που σε καταλαβαίνει πριν καν μιλήσεις, εκείνος που θέλεις σε κάνει μια αγκαλιά και όλα να ξεχαστούν, χωρίς να σε νοιάζει αν είναι όμορφος, άσχημος, πλούσιος ή φτωχός.. Απλά να είναι άνθρωπος.

Σίγουρα όλα όσα περνάμε μας κάνουν να νιώθουμε πιο δυνατοί, μας ωριμάζουν, μας πεισμώνουν αλλά κάθε απώλεια που βιώνουμε, κάθε δύσκολη στιγμή είναι μια ακόμα γροθιά στο στομάχι. Και ξέρεις αυτές οι γροθιές πονάνε. Θα μου πεις... Και τι; Ξέρεις ότι ο άλλος θα είναι δίπλα σου αν το χρειαστείς; Όχι δεν το ξέρεις. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι πόνος που μοιράζεται γίνεται μισός. Ότι μια κουβέντα και μια αγκαλιά μπορούν να σε βοηθήσουν να ηρεμήσεις και να αντικρίσεις τον κόσμο πιο θετικά. Να σου δώσουν κουράγιο. Θα μου πεις έχεις τους φίλους σου, την οικογένεια σου.. Ναι, δεν αντιλέγω. Αλλά είναι αλλιώς να έχεις έναν άνθρωπο για σένα. Έναν άνθρωπο που ίσως να τον αφήσεις να γνωρίσει και τις πιο ενδόμυχες σκέψεις σου, έναν άνθρωπο που μαζί θα κάνετε όνειρα, θα ελπίζετε, θα εξελίσσεστε και θα προχωράτε..