Τρίτη 9 Ιουνίου 2015

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΑΠΕΣ ΜΗ ΜΙΛΑΣ

Δεν πονάει που χάθηκες, πονάει που έγινε τόσο ξαφνικά... Πονάει όχι γιατί δεν ήταν αναπόφευκτο αλλά γιατί συνέχιζα να δίνω περιθώρια, να ελπίζω σε μια κατάσταση που ήξερα ότι δεν έχει μέλλον και ίσως δεν είχε ούτε παρόν.. Πονάει γαμώτο. Μου λείπει η φωνή σου, τα μηνύματα σου, η παρέα σου.

Πονάει να ξυπνάω και να μη βλέπω μήνυμα σου, πονάει να κοιμάμαι χωρίς την καληνύχτα σου. Πονάει, το ακούς; Και αυτό που πονάει πιο πολύ είναι οι αναμνήσεις. Όλα αυτά που θυμάμαι κάθε βράδυ πριν πέσω να κοιμηθώ, αυτά που έρχονται στο μυαλό μου μόνο και μόνο ακούγοντας μια λέξη που απλά θυμίζει εσένα.. Και εσύ απλά αγνοείς πως νιώθω, αγνοείς πως αισθάνομαι κάθε φορά που εμφανίζεσαι και εξαφανίζεσαι.. Αγνοείς γιατί δεν ξέρεις, γιατί δεν θες να δεις, ίσως και να μη θες να καταλάβεις... Και δεν απαιτώ να καταλάβεις... Αλήθεια.. Και ξέρω ότι θα πονέσω τώρα και θα πονάω και για καιρό ακόμα αλλά θα μου περάσει κάποια στιγμή..

Όπως και να έχει θα ήθελα να σε ευχαριστήσω γιατί με έκανες να νιώσω ότι στη πεζή πραγματικότητα μπορείς ακόμα να συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να χαμογελάς, να ελπίζεις... Γιατί μου ξύπνησες συναισθήματα που είχα ξεχάσει ότι υπάρχουν.. Γιατί με έκανες έστω και αυτό το σύντομο διάστημα να θυμηθώ πως είναι να ξενυχτάς για κάποιον, να τρέμουν τα πόδια σου σε κάθε συνάντηση σας, να χαμογελάς στη σκέψη του, να περνάς όμορφα απολαμβάνοντας την παρέα του... Μου έμαθες ξανά πως είναι να είσαι απλά εσύ και αυτός...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου