Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ

Υπάρχουν φορές που όλοι μας νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια. Στιγμές συγκεκριμένες, στιγμές γεμάτες και χαρούμενες έρχονται στο μυαλό μας έτσι ξαφνικά. Σαν θαρρείς να καρτερούσαν την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσουν να έρθουν και πάλι στο φως.
Στιγμές ξεγνοιασιάς,ανεμελιάς, στιγμές αγαπημένες, δεμένες όλες μαζί με ένα άρωμα γλυκιάς νοσταλγίας για όλα αυτά που έμειναν πίσω. Για εκείνο το παιδί που έμεινε πίσω και έδωσε τη θέση του στον ενήλικα. Σε εκείνον τον ενήλικα που φορτώθηκε με βάρη και ευθύνες πολύ πιο δύσκολες από την "ευθύνη" να φέρει καλούς βαθμούς στο σχολείο. Σε εκείνον τον ενήλικα που έπαψε να ρισκάρει από φόβο, που έπαψε να ερωτεύεται για να μην πληγωθεί. Σε εκείνον τον άνθρωπο που σταμάτησε να εκφράζει αυτό που νιώθει, συμβιβασμένος στα πρέπει που του επιβάλλει ο κόσμος και η κοινωνία.

Αυτός λοιπόν ο ενήλικας άφησε το παιδί που είχε -μέσα του- και συμβιβάστηκε στον ανιαρό, μονότονο και ενίοτε μίζερο τόνο της καθημερινότητας του. Μιας καθημερινότητας που λείπει από μέσα της η ανεμελιά, η ξεγνοιασιά, η αθωότητα, η αγάπη για το κάθετι νέο. Εκείνη η καθημερινότητα που δεν μας αφήνει να ελπίζουμε και να πιστεύουμε, όπως τότε που πιστεύαμε ότι αν κλείναμε τα μάτια μας όλα θα άλλαζαν μαγικά. Τότε που δεν φοβόμασταν να πούμε αυτό που νιώθουμε, τότε που κάναμε πράξη ότι μας ερχόταν στο μυαλό. Τότε που απλά ζούσαμε αδιαφορώντας για το μέλλον..Τότε.....

Είναι σίγουρο ότι ο καθένας από εμάς κρύβει μέσα του εκείνο το παιδί, το οποίο το άφησε πίσω του για να μπει στην εφηβική και μετέπειτα ενήλικη ζωή. Άλλοι το αφήνουν να βγαίνει και άλλοι προσπαθούν να το κρατήσουν για πάντα κρυμμένο.

Όσο για εμένα, προτιμώ να αφήσω το παιδί που κρύβεται μέσα μου να μείνει στην επιφάνεια, παρά να το θάψω δίνοντας τη θέση του στον ενήλικα. Γιατί πολύ απλά θέλω να ζήσω, θέλω να ερωτεύομαι όπως και τότε, να ονειρεύομαι και να ελπίζω. Να μου φαίνονται όλα μαγικά απαλλαγμένα από τη μιζέρια και τη θλίψη. Θέλω να είμαι εκείνο το παιδί που ζει και δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του. Που εκφράζει και θα συνεχίσει να εκφράζει τα συναισθήματα του χωρίς να υπολογίζει τις συνέπειες. Ναι, είμαι εκείνο το παιδί και όποιος μπορεί να με δεχτεί έχει καλώς. Όποιος δεν μπορεί, δεν πειράζει. Ας συνεχίσει να ζει στη μιζέρια και την ανία της καθημερινότητας του.

2 σχόλια:

  1. τη παιδικη μου αθωοτητα δε θα τη χασω ποτε. αποκλειεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο εύχομαι να μην τη χάσεις! Εύχομαι πάντα η παιδική σου αθωότητα να είναι ο κινητήριος μοχλός δημιουργικότητας και πραγματικής ευτυχίας στη ζωή σου!

      Διαγραφή