ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙ ΚΑΤΩ

Είναι μια από αυτές τις μέρες που οι αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων με κατακλύζουν. Τώρα που το ξανασκέφτομαι με πιάνουν συχνά τέτοιες αναδρομές. Ανάγκη να ξεφύγω για λίγο από την μιζέρια της καθημερινότητας ή δείγμα ανωριμότητας;; ίσως το ένα, ίσως το άλλο ίσως και τα δυο μαζί ίσως και τίποτα από αυτά.

Το θέμα είναι ότι όλη αυτή η αναδρομή δεν μπορεί να με αφήσει ασυγκίνητη. Το μυαλό μου γεμίζει με τόσα πράγματα που δυσκολεύομαι να τα βάλω σε τάξη. Κάποιες φορές ανατρέχω στο YouTube σε μια προσπάθεια να ξυπνήσω την μνήμη μου, να την συγκροτήσω και να αφήσω να με κατακλύσουν τα υπέροχα συναισθήματα που μπορεί να σε γεμίσει μια εικόνα ή ένα τραγούδι.
Power Rangers, Sailormoon, Dragonball, Carrousel, Μικρό σπίτι στο λιβάδι και πολλές άλλες σειρές μου θυμίζουν την παιδική μου ηλικία!

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό και άτυχο μαζί. Η ατυχία μου βασίζεται κυρίως στο ότι ανήκω σε μια γενιά που δεν έχει μέλλον. Σε μια γενιά που μεγάλωσε με όνειρα και πρότυπα, σπούδασε και ωρίμασε πιο γρήγορα από τι έπρεπε. Και αυτή ωρίμανση έφερε ευθύνες, άγχος, απαισιοδοξία.

Παρ’ όλα αυτά οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι τυχερή που μεγάλωσα σε μια τέτοια γενιά. Τυχερή γιατί γεννήθηκα σε μια εποχή όπου δεν υπήρχαν το Facebook, το Τwitter, τα PSP, τα iPhone , τα mp3 και πολλά άλλα. Τα χρόνια τότε ήταν πιο αθώα και μια βόλτα ή ένα παιχνίδι στην γειτονιά ή στο σχολείο ήταν ικανά να σε γεμίσουν με τόση χαρά και να σε κάνουν να νιώθεις το πιο τυχερό και ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο. Οι φιλίες δημιουργούνταν στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στο πάρκο, στην παιδική χαρά και όχι στα site κοινωνικής δικτύωσης. Ήταν αληθινές, προσωπικές και όχι ψεύτικες και καλυμμένες πίσω από την οθόνη του υπολογιστή. Θυμάμαι με πόση ανυπομονησία περίμενα να έρθει Σαββατοκύριακο, όχι για να κάτσω υπολογιστή αλλά για να πάω να παίξω με τα άλλα παιδιά, να μοιραστούμε σκέψεις και μυστικά και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον. Ακόμα και για τα υλικά αγαθά θυμάμαι πόση χαρά νιώθαμε όταν κάποιος αποκτούσε ένα ζευγάρι καινούργιους μαρκαδόρους ή μια φωτογραφική μηχανή για τις σχολικές εκδρομές ή ένα Walkman ή το πρώτο του κινητό-σε μεγάλη σχετικά ηλικία- και θεωρούσε ότι ήταν το πιο όμορφο πράγμα που υπήρχε. Ανέμελα χρόνια τότε χωρίς άγχη και αυτοπροβολή. Τότε που πιστεύαμε ακόμα στον Άγιο Βασίλη σε αντίθεση με τώρα που τα πάντα έχουν ισοπεδωθεί και πλέον κυριαρχεί η πεζή πραγματικότητα. Για όλους αυτούς τους λόγους νιώθω τυχερή.

Πλέον το μέλλον φαντάζει δυσοίωνο και αβέβαιο. Όμως δεν μπορεί. Κάτι θα υπάρχει, κάτι που θα μας κρατήσει ζωντανούς και θα μας κάνει να παλέψουμε για τα όνειρα μας και για αυτά που μας ανήκουν. Λένε ότι το παρελθόν είναι σύμβουλος του μέλλοντος και πιστεύω ότι έτσι πρέπει να είναι. Άλλωστε το οφείλουμε στις επόμενες γενιές, τα αδέρφια μας, τα ανίψια μας, τα παιδιά μας, να τους δώσουμε ένα μέλλον όπως το δικό μας παρελθόν ώστε όταν μεγαλώσουν να είναι γεμάτα από ωραίες αναμνήσεις, ζωντανά ακόμα, μέσα στην δική τους ωραία παιδικότητα. Τους το χρωστάμε!