Τις προάλλες έκατσα, όπως κάθε χρόνο, να κοιτάξω το δέντρο.. Πάντα με μάγευε φορτωμένο με λογιών-λογιων στολίδια και λαμπιόνια.. Και κάπου εκεί το είδα. Ήταν ένα στολίδι μισοσπασμενο. Εγώ το έβαλα αυτό πάνω στο δέντρο αναρωτήθηκα; Μα ναι, αφού εγώ το στόλισα.. Και μετά άρχισα να σκέφτομαι τους λόγους που το κρέμασα και δεν το πέταξα..
Ένας λόγος ήταν ότι μου άρεσε ακόμα και μισοσπασμενο.. Είχε τη δική του μαγεία και τώρα που το σκέφτομαι ήταν και δώρο οπότε είχε και συναισθηματική αξία για εμένα.
Άλλος λόγος ήταν ότι στο μυαλό μου ίσως το συνδύασα με την απώλεια. Αυτή την απώλεια που συνοδεύει κάθε μικρή και μεγάλη στιγμή. Ένα στολίδι για όλους εκείνους που χρόνια τώρα μενει αδειανή η θέση τους στο τραπέζι των εορτών..
Ίσως το κράτησα ακόμα γιατί μέσα μου να συμβολίζει τη δύναμη. Ναι καλά διαβάσατε! Γιατί παρ ότι το κουβούκλιο του ήταν μισοσπασμενο εκείνο στέκεται αγέρωχο και όμορφο πάνω στο δέντρο.
Μάλιστα με αυτό το τελευταίο ίσως ήθελα να δώσω και ένα μήνυμα πρώτα στον εαυτό μου και μετά σε όποιον/α διαβάζει αυτό το κείμενο. Ότι δηλαδή πολλές φορές μπορεί να πέφτουμε, να νιώθουμε ότι είμαστε αδύναμοι και απροστάτευτοι, ότι δεν υπάρχει φως πουθενά , όμως αν κοιτάξουμε μέσα μας θα δούμε μια απίστευτη δύναμη. Είναι αυτή η δύναμη που μας βοηθάει να σηκωνόμαστε και να παλεύουμε απέναντι στα «τέρατα» μας. Που μας κάνει να σηκώνουμε το ανάστημα μας και να προσπαθούμε ξανά και ξανά για να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας παρά τις δυσκολίες που έρχονται στο δρόμο μας..
Το πιο πιθανό όμως είναι απλά να το έβαλα γιατί μου άρεσε. Χωρίς κάποια δεύτερη σκέψη.
