Για εκείνες τις διακοπές που ήταν προγραμματισμένες πάντα τον Αύγουστο ή τον Δεκέμβριο ή και ενδιάμεσα, όταν η μαμά και ο μπαμπάς έπαιρναν άδεια...
Για εκείνα τα καλοκαίρια, την άνοιξη μα και τους χειμώνες που μοιράζονταν ανάμεσα στη Βόρεια και την Κεντρική Εύβοια..
Και πρώτα ήρθε ο χειμώνας στο χωριό..
Το παλιό σπίτι της γιαγιάς με τα σεμεδακια πάνω στην τηλεόραση και το ψυγείο. Ο μπουφές γεμάτος φλιτζανακια και σερβίτσια, οι πάντες κρεμασμένες στον τοίχο για να ζεσταίνουν το χώρο και η βελετζα να ομορφαίνει το χώρο ενώ το τζάκι σιγοκαιει δίνοντας μια ζεστασιά που όμοια της δεν εχει υπάρξει ξανά... Και φυσικά τα κεντήματα, ποσο ωραιο είναι να μαθαίνεις να κεντας και να απολαμβάνεις το αποτέλεσμα της δημιουργίας σου;
Το φαγητό αχνιζει στο τραπέζι. Κρέατα είτε δικά μας, είτε από το κρεοπωλείο του χωριού, βρίσκονται αραδιασμένα πάνω στο τραπέζι. Μαζί φυσικά και οι πίτες και οι σαλάτες. Όλα αγνά, όλα φτιαγμενα στο χέρι, όλα αποτέλεσμα εργασίας πολύ πρωινής...
Οι ιστορίες της γιαγιάς μα και του παππού, οι βόλτες στο χωριο, τα παιχνίδια μέσα στο χιόνι...Οι άντρες στα καφενεία να πίνουν τσίπουρο και να παίζουν χαρτιά. Μαζι φυσικά και οι γυναίκες.
Τουλάχιστον η δική μου η μαμά ήταν εκεί. Και ας την κοιτούσαν «κάπως» οι ντόπιοι..
Και ο τραχανάς για βράδυ αχνιζει στην κατσαρόλα.. Είτε κοκκινιστό είτε σκέτος, συντρόφευε τα χειμωνιάτικα εκείνα βραδιά..
Ένας χειμώνας διαφορετικός, ένας χειμώνας που δεν τον ζεις στην πόλη...
Και έπειτα έφτανε η άνοιξη και μαζί της ερχόταν και το Πάσχα.. Η φύση είχε ανθίσει ολάκερη και τα χωράφια «ντύνονταν » με κόκκινα, κίτρινα, μωβ και πράσινα χρώματα.. Τα τρακτέρ ακούγονταν από νωρίς, οι αγρότες φρόντιζαν τα χωράφια τους, περιμένοντας το καλοκαίρι να μαζέψουν τη συγκομιδή.. Η Κυριακή του Πάσχα ήταν ξεχωριστή. Γλέντι, σούβλες και χοροί κρατούσαν καλά από το πρωί.. Ευχές, τσούγκρισμα αυγών και φυσικά η παρακολούθηση της λειτουργίας το Μεγάλο Σάββατο με τις καμπάνες να ακούγονται σε όλο το χωριό... Και πόση κατάνυξη είχε η Μεγάλη Εβδομάδα; Πόσο τη ζούσανε όλοι εκεί στο χωριό;
Το Πάσχα ακολουθούσε το καλοκαίρι....Εκείνα τα πρωινά που κοιμόμασταν σπίτι της γιαγιάς και το πρωί μας ξύπναγε η δροσουλα του χωριού και ο κόκορας που λαλουσε από τα ξημερώματα, δείχνοντας ότι το πρωί είναι κοντά...
Η μυρωδια του ελληνικού καφέ διάχυτη στην ατμόσφαιρα και το ψωμί είχε μπει από νωρίς στο φούρνο και φούσκωνε σιγά-σιγα, ενώ η μυζήθρα περίμενε καρτερικά στο ψυγείο να τη γευτείς..
Ύστερα ήταν και οι φέτες του ψωμιού με τη ζάχαρη.. Και ας φώναζε η μαμά ότι παχαινουν, η γιαγιά συνέχιζε να μας τις δίνει κρυφά... Και φυσικά το γάλα από την κατσίκα που πρώτα είχε βράσει η γιαγιά για να μας το δώσει...
Και έπειτα ήταν οι βόλτες στα χωράφια. Το μάζεμα των αυγών, τα πρόβατα που περίμεναν να πάνε να βοσκήσουν και δύο τρία σκυλιά που έτρεχαν χαρούμενα γύρω-γυρω...
Και η φύση.. Χανόταν το μάτι σου στα δέντρα, ανεπνεες το οξυγόνο και κάθε ζεστό μεσημέρι καθοσουν κάτω από την καρυδιά που άπλωνε τον ίσκιο της για να ξαποστάσεις, να δροσιστείς. Μόνη σου συντροφιά τα τζιτζίκια και η ηρεμία....
Δε μπορώ φυσικά να ξεχάσω και τις ημέρες που η μία μου η γιαγιά άπλωνε τραχανά εκεί στην αυλή της.. Και πηγαίναμε κρύψα με τον αδερφό μου και τη ξαδέρφη μου και τον τρώγαμε...
Και ύστερα ερχόταν το μεσημεριανό φαγητό κάτω από την κληματαριά και ύπνος μέχρι το απόγευμα που ξεκινούσε η διασκέδαση...
Βόλτες με τα ποδήλατα χτυπημένα χέρια και γόνατα, φωνές της μαμάς.. Κυνηγητό, κρυφτό, αγαλματάκια ακουνητα, κουτσό και ιστορίες για στοιχειωμένα σπίτια...
Η μυρωδια του νυχτολούλουδου διάχυτη στην ατμόσφαιρα.. Οι μεγάλοι παίζουν μπιρίμπα και πίνουν κρασί. Οι γυναίκες συζητούν και εμείς εκεί παίζουμε και ξεχνάμε να μεγαλώσουμε....
Και κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια, μεγαλώσαμε και οι επισκέψεις στο χωριό αραίωσαν.. Απωλειες οριστικές μας σημάδεψαν. Όμως...πόσες αναμνήσεις άφησαν αυτά τα χρόνια; Πολλές...
Αναμνήσεις που δε φεύγουν όσα χρόνια και αν περάσουν. Αναμνήσεις που σου ζεσταίνουν την καρδιά κάθε φορά στη θύμηση τους...
Και ας λένε πολλοί ότι είναι πρωτεύουσιανοι και ας ξέχασαν τα χρόνια τους στο χωριό.. Εγώ προτιμώ να είμαι ακόμα το παιδί του χωριού. Εκείνο το παιδί που έτρεχε με τα κόκκινα μάγουλα του και το σώμα του γεμάτο γρατσουνιές. Εκείνο το παιδί που κοιτούσε τον εναστρο ουρανό και ονειρευόταν το μέλλον. Εκείνο το παιδί που έμαθε να αγαπάει τα απλά πράγματα και ανακάλυπτε τη μαγεία σε καθετι παλιό..Είτε αντικείμενο, είτε μια ιστορία, είτε....
Ναι εκείνο το παιδί που μεγάλωσε μεν στην πόλη αλλά δε ξεχασε ποτέ τις ρίζες του. Εκείνο το παιδί που αν κάποτε κάνει δική του οικογένεια θέλει να δώσει στα παιδιά του κάτι από τη δική του όμορφη παιδική ηλικία... Εκείνο το παιδί που ανοίγει συνέχεια το σεντούκι των αναμνήσεων και τις αφήνει να κατακλύζουν την καρδιά του ή τις σελίδες ενός λευκού χαρτιού...
Αυτό το παιδί είμαι, αυτό το παιδί θα μείνω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου