ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΟΥ

Άνθρωποι πάνε και έρχονται.. Kάποιοι είναι σκυφτοί και αγέλαστοι.. κάποιοι καμαρωτοί και χαρούμενοι.. Παρέες νέων αλλά και πιο μεγάλων.. Κοστουμαρισμένοι άντρες και καλοντυμένες γυναίκες .. Κάποιοι πιο απλά με το all staraki τους και το τζινάκι τους... Αλλοδαποί μα και Έλληνες όλοι εκεί. Μια ολόκληρη κοινωνία εκεί, στο σταθμό να περιμένει το τρένο...

Κάθεσαι αναπαυτικά στη θέση σου... Η βροχή έχει αρχίσει... Ο ήλιος δεν έχει φανεί και μάλλον δε θα φανεί από τι φαίνεται..Έχουν δώσει άστατο καιρό βλέπεις...

Το τρένο ξεκινάει και μαζί με αυτό και η μαγεία... Τοπία πάνε και έρχονται.. Άλλα είναι πράσινα, αλλά έχουν μόνο σπίτια και κάποια άλλα φαίνονται εγκαταλελειμμένα.. Σαν ο χρόνος να σταμάτησε σε εκείνη τη στιγμή που ερήμωσαν.. Παλιά εργοστάσια ή και αποθήκες μένουν εκεί, να στέκονται αγέρωχα σε πείσμα του καιρού..

Κοιτάω δίπλα μου.. Κάτι παιδάκια μιλάνε και γελάνε.. Πόσο όμορφη φαίνεται στα μάτια μου η αθωότητα τους... Κοιτάνε έξω από το παράθυρο, τα τοπία που πηγαινοέρχονται γρήγορα... Το ένα κάνει το Σούπερμαν σα να προσπαθεί να πιάσει τι; Μάλλον το χρόνο... Να μη μεγαλώσει, να μείνει εκεί στην πιο όμορφη ηλικία...

Η βροχή σταμάτησε να ακούγεται... Ο ήλιος αρχίζει να φαίνεται... Όλα θα στεγνώσουν σε λίγο.. Όλα θα είναι όπως πριν... Μόνο κάτι μικρές λακκούβες θα μένουν να θυμίζουν τη βροχή που προηγήθηκε.. Και κάτι σταγόνες πάνω στα φύλλα των φυτών που κοσμούν αυλές και πεζοδρόμια...

Κοιτάω από το παράθυρο και χαμογελάω .. Δε ξέρω, σήμερα ήθελα να χαμογελάσω.. Ήθελα και πάλι να σκεφτώ θετικά και μάλλον πρέπει να το κάνω συχνότερα.. Το οφείλω στον εαυτό μου, το οφείλω στους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε...

Μου έλειψε το χαμόγελο μου, μου έλειψα εγώ...