Δευτέρα 19 Φεβρουαρίου 2018

ΕΝΑ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ, ΕΝΑ ΥΠΕΡΘΕΑΜΑ

Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς και η πόλη μου ήταν έτοιμη να αποχαιρετήσει με το δικό της μοναδικό τρόπο τις Απόκριες, με το περίφημο πλέον Θαλασσινό Καρναβάλι που διεξάγεται κάθε χρόνο στο στενό του Ευρίπου..

Πριν 2 χρόνια τον Ευβοϊκό κατέλαβαν πειρατές, πέρσι παρακολουθήσαμε την περίφημη «Τιτανομαχία» και φέτος ο Τρωϊκός Πόλεμος ζωντάνεψε μπροστά στα μάτια χιλιάδων επισκεπτών αλλά και κατοίκων της Χαλκίδας με φόντο τη γέφυρα του Ευρίπου και το επιβλητικό κάστρο του Καράμπαμπα.

Μία από αυτούς τους κατοίκους που βρέθηκαν χθες στη μάχη ήμουν και εγώ, αφού πήγαμε οικογενειακά να παρακολουθήσουμε αυτό το μοναδικό υπερθέαμα... Φέτος αποφάσισα να ντυθώ και εγώ, έτσι για το καλό που λένε.. Έβαλα λοιπόν το σκουφάκι του μάγειρα, την ποδιά, πήρα και δυο κουτάλες και κατηφόρισα για την παραλία..

Σε όλη τη διαδρομή δε σταμάτησα να χαζεύω μασκαράδες μικρούς και μεγάλους που πήγαιναν και εκείνοι μαζί με εμένα να παρακολουθήσουν τον περίφημο Τρωϊκό Πόλεμο που θα διεξάγοταν στην πόλη μας. Τα σκηνικά είχαν στηθεί εδώ και ημέρες όμως δε ξέρω, χθες, μου φάνηκαν διαφορετικά..
Σαν να ζωντάνεψαν ξαφνικά, πριν καν την έναρξη του Καρναβαλιού...

Η παραλία έχει αρχίσει να γεμίζει ασφυκτικά ενώ στις καφετέριες δε μπορείς να κάτσεις ούτε για δείγμα.. Παίρνω έναν καφέ στο χέρι, εύχομαι καλή συνέχεια στα παιδιά εκείνα που αυτές τις ημέρες δουλεύουν νυχθημερόν και είναι πάντα χαμογελαστοί παρά την κούραση και πάω να βρω τη μαμά και τον αδερφό μου που έχουν πιάσει «προεδρική» θέση μπροστά στα κάγκελα...


Και μπορεί η αναμονή για την έναρξη να κράτησε 2 ώρες όμως το υπερθέαμα με αντάμειψε και με το παραπάνω αφού γύρω στις εφτά ο πόλεμος ξεκίνησε.. Μία αφήγηση και μία ιπτάμενη φιγούρα του Ερμή μας βάζουν στο κλίμα του πολέμου.. Μία κοπέλα κρεμασμένη από έναν γερανό εκτελεί υπέροχα ακροβατικά πιασμένη από κορδέλες. Βεγγαλικά αρχίζουν να σκάνε στον ουρανό.. Δύο-τρία έχουν σχήμα καρδιάς σαν επισφράγιση στο γάμο του Πηλέα με τη Θέτιδα.. Και ύστερα έρχεται η αρπαγή της ωραίας Ελένης.. Χιλιάδες καραβάκια αρχίζουν να συσπειρώνονται στη θάλασσα ενώ τα βεγγαλικά συνεχίζουν να φωτίζουν τον ουρανό της Χαλκίδας..

Έπειτα ακολουθεί η θυσία της Ιφιγένειας, την οποία σώζει η Άρτεμη και αμέσως μετά ο πόλεμος ξεκινάει.. Πολεμικά τύμπανα ηχούν παντού, καράβια πάνε και έρχονται προς τα τείχη της Τροίας ενώ ο Δούρειος Ίππος περιμένει εκεί, υπομονετικά, να έρθει η σειρά του για να ολοκληρωθεί η άλωση της πόλης..


Το κάστρο αλλώνεται, τα βεγγαλικά συνεχίζουν να σκάνε φωτίζοντας τη γέφυρα του Ευρίπου αλλά και ολόκληρο τον Ευβοϊκό.


Οι μεγάλοι ενθουσιάζονται, τα παιδάκια χαίρονται και εγώ απλά χαμογελώ.. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω γελαστούς ανθρώπους. Κάποιοι είναι ντυμένοι μα και κάποιοι άλλοι απλοί.. Όλοι όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.. Το κέφι, τη ζωντάνια, τη διάθεση να διασκεδάσουν, να ταξιδέψουν, να ενθουσιαστούν, να ξεφύγουν για λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητάς τους...

Και όλα αυτά; Χάρη σε μία μυθολογική προσέγγιση, μέσα από φαντασμαγορικές μάχες και διεκδικήσεις, πλαισιωμένες από σκηνικά, μουσική, εφέ ήχου και φως και φυσικά, πυροτεχνήματα τα οποία φώτισαν τον ουρανό της πόλης, κάνοντας μας να τα χαζεύουμε όπως τότε που ήμασταν παιδιά..


Βέβαια για να μην είμαι και άδικη και επειδή πρέπει να λέγεται και η αλήθεια, το Καρναβάλι ήταν η αποκορύφωση.. Η διάθεση ήταν ήδη ανεβασμένη εδώ και τρεις εβδομάδες με τις συνεχείς εκδηλώσεις και φυσικά την παρέλαση των καρναβαλιστών μία ημέρα πριν την τελετή λήξης των Αποκριών...

Η μάχη τελειώνει, ο κόσμος διαλύεται και εγώ κάνω μια βόλτα στην παραλία.. Χορεύω και τραγουδάω σα να μην υπάρχει αύριο.. Κάποιοι με κοιτάνε παραξενεμένοι, άλλοι χαμογελάνε και κάποιοι άλλοι συμμετέχουν στο χορό μου..


Τα μαγαζιά γεμίζουν, η νύχτα προχωράει και η διασκέδαση καλά κρατεί.. Κοιτάω τη Χαλκίδα από τη Βοιωτική ακτή πια... Οι προβολείς της Ευβοϊκής ακτής ρίχνουν το φως τους στο κάστρο που δεσπόζει επιβλητικό στη βοιωτική ακτή.. Η θάλασσα ήρεμη γεμίζει με μπλε πράσινα, κόκκινα, κίτρινα και τόσα ακόμα χρώματα...


Ο κόσμος συνεχίζει να διασκεδάζει.. Τα μαγαζιά έχουν γεμίσει πια, οι χοροί καλά κρατούν και η Χαλκίδα αποδεικνύει για ακόμα μία φορά ότι αν θέλει μπορεί να αποδείξει ότι είναι μία πόλη ζωντανή, μία πόλη που μπορεί να αναπτυχθεί, έχει τις βάσεις και τα θεμέλια για να οικοδομηθεί σε μία πόλη που δεν έχει να ζηλέψει κάτι από άλλες, αρκεί βέβαια να τύχει και της κατάλληλης διοίκησης κάθε φορά...

Όσο για εμένα; Έβγαλα το σκουφί της μαγείρισσας, άφησα τις κουτάλες και έπεσα ήρεμη να κοιμηθώ.. ‘Όχι δεν ήταν μόνο γιατί διασκέδασα αλλά ήταν και γιατί είχα την ευκαιρία να απολαύσω τις Απόκριες στην πόλη μου, να δω κάτι διαφορετικό μαζί με την οικογένεια μου και τους φίλους μου και κυρίως να νιώσω και πάλι για λίγο παιδί..


Το παιδί εκείνο που κοίταζε τα βεγγαλικά και ονειρευόταν... Το παιδί εκείνο που κάθε χρόνο με λαχτάρα περιμένει τις Απόκριες, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα... Όχι γιατί έχει ανάγκη τη διασκέδαση, αυτή μπορεί να τη βρει και καθημερινά, απλά θέλει να βρει ξανά εκείνο το χαμένο παιδί που βρίσκεται μέσα του και περιμένει καρτερικά να βγει στην επιφάνεια...

Κλείνω με μία ευχή.. Να συνεχίσουν οι εκάστοτε διοικήσεις να προσπαθούν για το καλό της πόλης μας αλλά και εμείς ως δημότες αυτής της πόλης να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.. Είναι η πόλη μας, ο τόπος μας, το νησί μας, η γειτονιά μας, το σπίτι μας και οφείλουμε να το αγαπάμε και να το βελτιώνουμε...

Χρόνια πολλά και καλή Σαρακοστή σε όλους και όλες!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου