Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ

Σε εκείνο το σπίτι στις Σέρρες...

Το αυτοκίνητο απομακρύνθηκε αργά.. Δύο τρία φύλλα έμειναν να πέφτουν στο έδαφος, δείγμα ότι κάποτε υπήρξε ζωή.. ο καπνός από το τζάκι σταμάτησε να βγαίνει και η μαύρη καμινάδα μαρτυρούσε ότι κάποτε αυτό το σπίτι είχε ζεστασιά.. οι πέτρες είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν το ίδιο και η βαριά σιδερένια πόρτα η οποία έκλεισε με δύναμη σε μια προσπάθεια να αντιπαλέψει τη σκουριά που είχε αρχίσει να την τρώει...

Στον κήπο έμεινε μόνο ένα τραπεζάκι.. άσπρες ήταν οι καρέκλες του.. έμεινε εκεί να θυμίζει ότι κάποτε υπήρξε ζωή.. Κάποτε εκείνο το τραπέζι γέμιζε με καφέ και βουτήματα το πρωί και με κρασί και κεράκια το βράδυ, με μόνη συντροφιά του το φως των αστεριών, τα τριζόνια από τα δέντρα και τις σιγανές ομιλίες, εκείνα τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια... Κάποτε το τραπεζάκι αυτό άκουσε μυστικά, ένιωσε τη χαρά και τη λύπη των ανθρώπων, είδε όμορφες ίσως και άσχημες στιγμές, όλων εκείνων που κάθονταν εκεί..

Και ύστερα άρχισαν να βγαίνουν τα χόρτα.. Μικρά στην αρχή μα θα μεγαλώσουν σύντομα.. Ο κήπος απεριποίητος μα ποιος νοιάζεται; Μόνο ίσως ο ίδιος ο κήπος να κάθεται και να νοσταλγεί την περιποίηση που δεχόταν..

Μα δες.. και τα παντζούρια παραμένουν ερμητικά κλειστά. Εκείνα τα παντζούρια που κάποτε άνοιγαν διάπλατα και φιλοξενούσαν λογιών-λογιών γλάστρες... Και η φωνή της σπιτονοικοκυράς καλημέριζε την κυρία Μαρία, τον κύριο Νίκο, τον μικρό Κωστάκη που έκανε ανέμελος ποδήλατο..

Ακόμα και τα παιδιά εκείνα που έπαιζαν μπάλα στην αλάνα...

Η ερημιά κυριαρχεί στο τοπίο.. Σκύβω δειλά να φωτογραφίσω μέσα από μια οπή της πόρτας το σπίτι. Σαν να κάνω μια ύστατη προσπάθεια να δω τι μπορεί να έχει γίνει.. Σαν μια προσπάθεια να του δώσω για λίγο ζωή.. Να νιώσει και πάλι την παλιά του αίγλη..

Μπορεί κάποτε να αποκτήσει πάλι ζωή.. Μπορεί οι ιδιοκτήτες του να γυρίσουν ξανά και να του δώσουν όλα αυτά που του ανήκουν... Μα τι λέω; Ίσως και να μη γυρίσουν.. ίσως τώρα να είναι κάπου αλλού και να είναι πολύ πιο ήρεμοι.. Σε κάποιον άλλο κόσμο όχι τόσο σκληρό και απάνθρωπο.. και απλά να χαμογελάνε..

Μόνο το σπίτι λυπάμαι.. Γιατί πεθαίνει και αυτό, όμως σε αυτή τη φυγή του κρατάει καλά κρυμμένα και τα μυστικά του.. Σαν μια προσπάθεια να μείνει μόνο με τις καλές αναμνήσεις και κάποια στιγμή να χτιστεί εκ νέου, γεμίζοντας νέες και ακόμα πιο ωραίες στιγμές..

Ίσως..τι να πω;


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου