ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ

Κάθε χρόνο, τέτοια ημέρα και για περίπου 12 χρόνια, η μαμά φώναζε να κοιμηθούμε νωρίς το προηγούμενο βράδυ για να ξυπνήσουμε για τον αγιασμό.. Εμείς φυσικά δεν την ακούγαμε, οπότε η γκρίνια την ημέρα του αγιασμού ήταν αναπόφευκτη..

Εικοσιέξι χρόνια μετά...η ανάγκη να ξυπνήσω και να πάω πάλι στον αγιασμό είναι πιο μεγάλη από ποτέ.. Σε ένα αγιασμό με φίλους, με δασκάλους, με συμμαθητές. Όχι σε ένα άψυχο κτίριο ή χώρο με φωνές, πίεση, νεύρα, άγχος..

Θέλω να ακούσω ξανά το δάσκαλο να φωνάζει αντί για τον εργοδότη. Θέλω να κάνω πάλι λάθος και απλά να παίρνω το blanco και να το σβήνω. Θέλω οι μόνες μου έννοιες να είναι αν διάβασα, αν θα πάω φροντιστήριο, αν θα περάσω την τάξη και αν θα πάρω καλό βαθμό. Δε θέλω να αγχώνομαι για το ρεύμα, το νερό, το νοίκι, την επιβίωση και την καθημερινότητα μου...

Θέλω πάλι να τσακώνομαι και έπειτα να τα βρίσκω ξανά με τον. την διπλανό μου. Δε θέλω να απομακρύνομαι και τελικά να χάνομαι με ανθρώπους από τη ζωή μου.. Θέλω απλά να συνεχίζω να κάνω τη διαχωριστική γραμμή στο θρανίο σήμερα και αύριο να παίρνουμε γόμα και να τη σβήνουμε.

Θέλω ξανά να κλαίω επειδή έπεσα από το ποδήλατο ή γιατί ο Γιαννάκης τα έφτιαξε με την Κατερινούλα και όχι για τις οριστικές απώλειες της ζωής μας.. Θέλω να με πονάνε οι γρατζουνιές, όχι οι ουλές που μένουν από τις πληγές..

Θέλω να διαλέγω τσάντα, τετράδια, μολύβια, γόμες και στυλό. Να γράφω σε λευκώματα, να εφευρίσκω στιχάκια, να κάθομαι στο πίσω μέρος του προαυλίου και να κάνω όνειρα. Για το μέλλον, το μακρινό...

Θέλω να γυρίσω στα παλιά για μία ώρα λέει ο καλλιτέχνης και θα συμφωνήσω..

Αναπολώντας λοιπόν το χθες, κοιτώντας το σήμερα και σκεπτόμενη το αύριο, έπρεπε να γίνει ότι ακριβώς έγινε στα τόσα χρόνια ζωής μου και το μεγάλωμα μου είναι απλά μία φυσική εξέλιξης μιας ζωής με τα καλά και τα άσχημα της, όμως τόσο υπέροχης...

Απλά να, κάποιες φορές, μου λείπει η παιδικότητα μου. Αυτή που χάνεται σε χαρτιά, λογαριασμούς, υποχρεώσεις και δε με αφήνει να ονειρευτώ όπως τότε... Να χαμογελάω με την ίδια αφέλεια, την ίδια σιγουριά ότι στο αύριο θα έχω επιτύχει αυτά που θέλω.. Να ενθουσιάζομαι πάλι με τους ίδιους μαρκαδόρους και το τεράστιο μπλοκ ζωγραφικής ή τη γραφομηχανή... Τόσα να...

Ξημέρωσε η 11η Σεπτεμβρίου λοιπόν. Και αυτό που θέλω να ευχηθώ σε όλους τους μαθητές και όλες τις μαθήτριες είναι καλή σχολική χρονιά.. Και μία ακόμα ευχή, μικρή μα τόσο σημαντική.. Μη βιαστείτε να μεγαλώσετε.. Απολαύστε τη σχολική ζωή σας και μη φοβάστε. Θα γίνετε και εσείς ενήλικες και θα έχετε τη ζωή σας. Όμως αυτά τα χρόνια, τα πραγματικά ανέμελα, δε θα έρθουν ξανά.. Για αυτό φροντίστε να τα ζήσετε στο έπακρο...

Καλή αρχή!