Κάθισε στην ταράτσα.
Εκείνο το βράδυ του Αυγούστου που λένε ότι κορυφώνεται η πτώση των αστεριών. Άνοιξε τη μικρή καρέκλα της, έβαλε ένα ποτήρι κρασί και τοποθέτησε με ευλάβεια τα τσιγάρα της πάνω στο μικρό τραπεζάκι..
Άναψε ένα κεράκι και κάθισε αναπαυτικά στη μικρή καρέκλα της τοποθετώντας ένα μαξιλαράκι στον αυχένα της. Έστρεψε το κεφάλι της στον ουρανό, άναψε το τσιγάρο, ήπιε μια γουλιά κρασί και περίμενε.. Πρώτη φορά αυτή η αναμονή της φάνηκε η τόσο μεγάλη... Ρούφηξε μια γερή τζούρα από το τσιγάρο της και τότε ξεκίνησε... Αστέρια πολλά έπεφταν και σχημάτιζαν τεράστιες φωτεινές γραμμές. Δεν είχε ξαναδεί τόσα πολλά αστέρια. Είχε μείνει σα μαγεμένη να κοιτάει αυτό που γινόταν μπροστά της.. Tο τσιγάρο είχε καεί, ο κρασί είχε αρχίσει να ζεσταίνεται και το κεράκι είχε πια λιώσει.
Τη σκέψη της διέκοψε μια φωνή: «Δεν είναι πανέμορφα; Είχαν δίκιο που έλεγαν ότι είναι μοναδικό το φαινόμενο».
Γύρισε σαστισμένη να δει από πού έρχεται αυτή η φωνή. Νόμιζε ότι ήταν μόνη της στην ταράτσα.. και πράγματι..Ήταν μόνη..
«Μη ψάχνεις στη δική σου μεριά. Κοίτα λίγο δίπλα σου» της είπε.
Έστρεψε το βλέμμα της στη διπλανή πολυκατοικία. Δεν τον είδε καθαρά. Δε ξεχώρισε τη μορφή του.
Όμως η φωνή του..της φάνηκε τόσο οικεία.
«Με λένε Γιώργο. Εσένα»;
«Εμένα με λένε Εύα»
«Ώστε Εύα ε; Τόσες ημέρες σε έβλεπα αλλά δεν ήξερα πώς να έρθω να σου μιλήσω».
«Τι λες; Που με έβλεπες. Και κυρίως που μένεις; Ήξερα ότι η η διπλανή πολυκατοικία ήταν άδεια» του απάντησε εκείνη.
«Πράγματι ήταν μέχρι πριν λίγες ημέρες. Πρόσφατα μετακόμισα εδώ. Είδα το ενοικιαστήριο, μου άρεσε σαν περιοχή και σαν διαμέρισμα και πήρα την απόφαση».
«Και πολύ καλά έκανες» του απάντησε γελώντας σιγανά, έχοντας αρχίσει σιγά-σιγά να παίρνει θάρρος..
«Λοιπόν; Θα κοιτάμε χωριά τα αστέρια με αυτά τα κάγκελα να μας χωρίζουν»;
Δεν άντεξε. Γέλασε δυνατά..
«Όχι. Έλα από εδώ να τα δούμε μαζί» του είπε.
Δέκα λεπτά αργότερα οι καρέκλες έγιναν δύο, τα ποτήρια το ίδιο και τα τσιγάρα διπλασιάστηκαν στο τραπέζι.. Τα αστέρια συνέχιζαν να πέφτουν και ο Γιώργος με την Εύα κοίταζαν εκστασιασμένοι..
Ίσως να έκαναν και μια κοινή ευχή. Τη δική τους ευχή..
Ένα χρόνο μετά...
Την είδε πάλι εκεί . Να κάθεται στην καρέκλα της σκεφτική.
«Δεν κοιμάσαι»;
«Όχι, απόψε δε μου κολλάει ύπνος» του απάντησε και συνέχισε «Θες να δεις κάτι πολύ ωραίο» τον ρώτησε.
«Ναι» της απάντησε. Του έπιασε το χέρι και έκατσε στην αγκαλιά του.. «Κοιτά, σε λίγο θα αρχίσει» είπε και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της άρχισαν να πέφτουν αστέρια, πολλα αστέρια.
«Θυμάσαι»;
Γέλασε..
«Είναι απίστευτο. Σαν πέρσι έκανα την ευχή να είμαστε μαζί. Ήταν το μόνο που ήθελα. Δε ξέρω πόσες ευχές ακόμα μπορώ να κάνω. Νομίζω τις έκανα όλες εκείνη τη νύχτα» της είπε.
Εκείνη γέλασε δυνατά. Ύστερα γύρισε και κοιτώντας τον του είπε: «Δεν τελειώνουν ματάκια μου οι ευχές. Πάντα θα εύχεσαι για κάτι που σου λείπει ακόμα και αν τα έχεις όλα.. Αλλά και να μη θες να ευχηθείς για κάτι σκέψου ότι κάθε αστέρι λένε είναι και μία ψυχή στον ουρανό.. Ψυχές που αναζητούν τη δική τους λύτρωση. Τη δική τους ευκαιρία να ξαναγεννηθούν..».
Δε μίλησε.. Την κράτησε ακόμα πιο σφιχτά και συνέχιζαν να κοιτάνε τα αστέρια... Σαν να του φάνηκε ότι πέφτοντας σχημάτιζαν ένα μονοπάτι.. Το δικό τους μονοπάτι, το μονοπάτι της ζωής...
Ίσως ακόμα κάποιες βραδιές να τους δεις να κάθονται στην ταράτσα και να κοιτάνε τα αστέρια..
Μόνο μια χάρη.. Αν τους δεις..μην τους ενοχλήσεις.. Άσε τους να ζήσουν τον έρωτα τους, τα όνειρα τους.. Άσε τους εκεί, αγκαλιασμένους στο δικό τους ταξίδι, να περπατάνε στο δικό τους μονοπάτι ευτυχίας..
Και όσο για εσάς; Ψάξτε να βρείτε το δικό σας αστέρι, να κάνετε ξανά μία ευχή, τη δική σας ευχή.. Και που ξέρετε; Μπορεί να βγει αληθινή..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου