Κυριακή 30 Ιουλίου 2017

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΠΑΖΑΡΙ

Προχθές επισκέφθηκα το παζάρι.. Γνώριμες οι μυρωδιές του, με μετέφεραν σε έναν άλλο κόσμο.

Μου ξύπνησαν αναμνήσεις, όμορφες, παιδικές...

Με θυμήθηκα να περπατάω με τη μαμά και τον μπαμπά και να σέρνω τη ρόδα... Αργότερα το καρότσι και μετά παρακάλαγα να μου πάρουν το Tetris. Και όταν το έπαιρνα έλιωνα με τις ώρες στο μπαλκόνι.

Με θυμήθηκα να με τραβολογάει η μάνα μου σε παράγκες με εσώρουχα και νυχτικά.. «Τρία ευρώ τα βρακιά. Πάρε καλέ κυρία» φώναζε η καλοκάγαθη και συμπαθής κυριούλα και έτρεχε η μάνα μου να προλάβει την προσφορά...

Με θυμήθηκα να μπαίνω στη ρόδα, στα συγκρουόμενα, στη μπαλαρίνα, στο καράβι και να νιώθω ελεύθερη. Να διασκεδάζω με τη ψυχή μου. Να πιάνω ψαράκια και να αγωνιώ για το δώρο που έκρυβε κάθε ψαράκι.. Και ύστερα πιο μεγάλη να προσπαθώ να πετύχω τους κρίκους να πάρουμε με τα παιδιά κάνα μπουκάλι δώρο.

Με θυμήθηκα να κάθομαι οικογενειακά σε κάποια από τις κοντινές ψησταριές.. Σε εκείνες που η μυρωδιά του ψητού ήταν διάχυτη σε όλο το παζάρι.. «Μισό κιλό γουρουνόπουλο 500 δραχμές» φώναζε ένας χοντρούλης κύριος με καραφλίτσα... Και δώστου το γουρουνόπουλο και το κρασί..

Με θυμήθηκα να τρώω χαλβά Φαρσάλων που έπαιρνε η μάνα μου.. Καθόμασταν με το μπαμπά στο μπαλκόνι και τρώγαμε χαζεύοντας τη θέα. Ήμασταν οι μόνοι που τον τρώγαμε και έτσι δεν αγχωνόμασταν μήπως δε φτάσει.. Απολαμβάναμε την κάθε μπουκιά του...

Με θυμήθηκα παιδάκι λοιπόν. Να χαμογελάω, να ενθουσιάζομαι, να περιμένω κάθε χρόνο με την ίδια ανυπομονησία το παζάρι αλλά και κάθετι που συνήθιζε να μου προσφέρει χαρά.. Είτε μικρό, είτε μεγάλο....

Με θυμήθηκα, μου έλειψα..

1 σχόλιο: