ΑΔΕΣΠΟΤΕΣ ΨΥΧΕΣ: ΣΚΕΨΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ

Ένα πολύ όμορφο κείμενο για τους αδέσποτους φίλους μας έγραψε η Λίνα Τσέργα, εμπνευστής της ομάδας Εθελοντές Αδέσποτων Χαλκίδας. Με αφετηρία και γνώμονα την αγάπη της για τους τετράποδους μας φίλους εξέφρασε στο χαρτί όλα αυτά τα συναισθήματα που της γεννιόνται κοιτώντας ένα αδέσποτο.

Ας το απολαύσουμε.

Σκέψη, συνείδηση, ανάγκη, φιλοσοφία, ζωή. Σκέφτομαι γιατί είναι ανάγκη να το κάνω. Και αφού σκέφτομαι τότε υπάρχω. Και αφού σκέφτεσαι τότε υπάρχεις κι εσύ ‘είτε στέκεσαι σε τέσσερα πόδια είτε στέκεσαι σε δύο’, γιατί θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι ανά πάσα στιγμή οι ρόλοι αντιστρέφονται. Και όταν υπάρχουμε συνυπάρχουμε.

Δίποδα ή τετράποδα?

Όταν υπάρχει αγάπη και σεβασμός μέσα σου δεν τίθεται θέμα ‘φιλοζωίας’. Αγαπάμε τη ζωή σε όποια μορφή κι αν είναι.

Τι σημαίνει άραγε αδέσποτα?

Αυτές λοιπόν οι τετράποδες αδέσποτες ψυχές είναι η διαφορετική νότα μέσα στην μονοτονία μιας ‘σύγχρονης’ πόλης. Έχουν υπάρξει για πολλούς από εμάς σύντροφοι, φίλοι, προστάτες. Δεν θα μας εγκατέλειπαν ποτέ και θα έδιναν τη ζωή τους για εμάς. Και αυτά τα ανυπεράσπιστα, τρυφερά πλάσματα σαν αντάλλαγμα βιώνουν την εγκατάλειψη , την πείνα και πολύ συχνά τη βία.

Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι ο πολιτισμός μας σε μεγάλο βαθμό κρίνεται από το σεβασμό που δείχνουμε και αντιμετωπίζουμε τις αθώες αυτές ψυχές. Εκείνα μπορούν να πλάσουν τον ψυχικό μας κόσμο και ιδιαίτερα των παιδιών. Γεννούν συναισθήματα ευαισθησίας, καλοσύνης, αθωότητας….αρετές που έχουν πλέον εκλείψει, όταν στην καθημερινότητά μας επικρατεί η βία και ο πανικός. Ουσιαστικά δεν έχουν κάτι διαφορετικό από εμάς.

Νιώθουν, φοβούνται, πονούν, λυπούνται και τις περισσότερες φορές όλα αυτά σε υπερθετικό βαθμό σε σχέση με τον άνθρωπο.

Έχουν ψυχή και μάλιστα πολύ εύθραυστη. Άμεσα εξαρτώμενα από εμάς.

Μία βασική διαφορά όμως τα ξεχωρίζει από τον άνθρωπο. Εκείνα ποτέ δεν θα μας κάνουν κακό χωρίς να υπάρχει λόγος.

Αδέσποτα…

Ένα ζευγάρι μάτια διαπεραστικά που μιλούν απευθείας στην ψυχή μας.

Γεμάτα θλίψη, φόβο, απορία, πόνο. Πολλά μαζεμένα ‘γιατί’ για το πολύ σύντομο χρονικό διάστημα που καταφέρνουν να επιβιώσουν. Καθόλου μακριά όμως από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Πάντα έτοιμα να δείξουν παντοτινή αφοσίωση και αγάπη μέσα από ένα και μόνο χάδι.

Πάντα έτοιμα να συγχωρήσουν ακόμα και το πιο σκληρό και χωρίς λογική φέρσιμο. Ζούνε χωρίς πρέπει. Την κάθε στιγμή. Το τώρα. Δηλαδή την πραγματικότητα. Και όλα αυτά χωρίς να υπάρχει δεύτερη σκέψη στον συναισθηματικό τους κόσμο.

Αδέσποτα άρα εγκαταλελειμμένα

Ακούγεται σκληρή σαν λέξη αλλά θα μπορούσε να χρησιμοποιείται για να περιγράψει και μία ανθρώπινη κατάσταση. Πολλοί από εμάς ίσως να το επιλέγαμε και συνειδητά άλλοι πάλι χωρίς τη θέλησή τους.

Η ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ?