Α ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΩ ΝΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΕΥΤΩ

Όταν πέθανε η Άρτεμη δε θα στο κρύψω είχα πονέσει πολύ... Έκλαψα τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα κοπεί η αναπνοή μου.. Ακόμα και τώρα ίσως κλαίω κάποιες φορές μέσα μου.. Όμως κάποιους μήνες μετά ήρθε στη ζωή μου ένας άλλος σκύλος.. Έτσι ξαφνικά. Όχι, μη φανταστείς ότι πήρε τη θέση της Άρτεμης απλά αναπλήρωσε κάπως το κενό της απώλειας.

Όμως για σένα ξέρω ότι δεν θα έρθει κάποιος άλλος μπαμπάς να καλύψει το κενό που άφησες.. Ακόμα και αν ερχόταν ποτέ δε θα ήσουν εσύ αλλά μεταξύ μας δε θέλω κιόλας να έρθει! Θέλω να κοιτάω την καρέκλα σου και να θυμάμαι εσένα, πως καθόσουν με το τσιγάρο σου και τον καφέ σου τα απογεύματα και έβλεπες τηλέοραση ή πως κάθε καλοκαίρι καθόσουν στο μπαλκόνι με το κρασάκι σου και το καρπουζάκι σου.. Θέλω εσένα και όλα όσα σε θυμίζουν.

Στις 25 Ιουλίου συμπληρώνονται 2 μήνες χωρίς εσένα.. Δε σε έχω δει στον ύπνο μου, δεν έχεις έρθει παρά μόνο μία φορά και αυτή για λίγο.. Τότε που σε κράτησα από το χέρι και εσύ με άφησες.. Δεν έκλαψες, δε γέλασες. Σοβαρός όπως ήσουν πάντα.. Γιατί δεν έρχεσαι γαμώτο; Γιατί επιλέγεις ακόμα και τώρα να εξαφανίζεσαι; Ξέρεις πόσο ανάγκη έχω να σε ακούσω; Να σε δω; Για μια φορά μόνο....

Μας λείπεις πολύ να ξέρεις... Κάποιες φορές δε το συνειδητοποιούμε ότι έχεις πεθάνει. Νομίζουμε είσαι στο χωριό και θα έρθουμε πάλι διακοπές, όπως κάναμε και πέρσι το καλοκαίρι. Θα κάτσουμε εκεί στον κήπο μαζί με τα σκυλάκια σου και τα γατάκια και θα συζητάμε με τις ώρες. Και ακόμα και αν τσακωθούμε, ειδικά εγώ με σένα, μετά πάλι θα τα ξαναβρούμε.. Όνειρα ε; Επιθυμίες; Τι; Τι πρέπει να κάνω πες μου;

Προσπαθώ να παω παρακάτω αλήθεια αλλά είναι τόσο δύσκολο... Και ας χαμογελάω για σένα, για μένα, για τη μαμά, για τα παιδιά.... Και ας περνάω καλά... Το κενό σου όμως είναι δυσαναπλήρωτο και είναι πάντα εκεί.. Ακάλυπτο...

Α να κοιμηθώ για άλλη μια φορά μήπως και σε ονειρευτώ...