ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΓΑΠΗΣΑ ΤΑ ΖΩΑ

Ξέρεις, πάρα πολλές φορές έχω δεχτεί κριτική για την υπερβολική αγάπη που δείχνω στα ζώα και ιδιαίτερα στα σκυλιά. Βλέπεις οι άνθρωποι δε μπορούν να καταλάβουν πως ένα ζώo έχει και αυτό συναισθήματα όπως έχουν και οι άνθρωποι. Και εκείνα αγαπάνε, πονάνε, χαίρονται, λυπούνται. Όπως ακριβώς νιώθεις και εσύ και εγώ σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας που μας διακατέχει μία γρήγορη και απότομη εναλλαγή συναισθημάτων.

Είναι πολλοί εκείνοι που δε μπορούν να καταλάβουν πως γίνεται να με πονάει τόσο ο θάνατος του πρώτου μου σκύλου ή πως μπορώ να βάλω τα κλάματα αν δω οποιοδήποτε ζωάκι να χρειάζεται τη βοήθεια μου και να μη μπορώ την εκάστοτε στιγμή να του τη δώσω. Παραξενεύονται κιόλας πως είναι δυνατόν να ονειρεύομαι να είχα τόσα πολλά χρήματα, ώστε να μπορούσα να έφτιαχνα ένα τεράστιο κτίριο και να έβαζα μέσα όλα τα αδέσποτα που συναντάω και να τους παρείχα τις καλύτερες δυνατές συνθήκες διαβίωσης. Ναι, τη στιγμή που άλλοι ονειρεύονται σπίτια, αμάξια, κότερα κτλ. εμένα ένα από τα όνειρα μου είναι αυτό. Να μπορέσω να παρέχω τις ανέσεις που ενδεχομένως έχω εγώ σε όσα περισσότερα αδέσποτα μπορώ.

Θυμάμαι, κάποτε μου είχες πει, τότε που ρίξανε φόλα σε ένα από τα σκυλάκια σου και ξεψύχησε στα χέρια σου, ότι έκλαψες τόσο πολύ όσο δεν είχες κλάψει όταν πέθανε η μητέρα σου. Εγώ σε κατάλαβα.. Σε ένιωσα. Όμως κάποιοι άλλοι βιάστηκαν να σε κρίνουν, να γελάσουν μαζί σου, να σε πούνε υπερβολικό. Μόνο εγώ και τα αδέρφια μου σε καταλάβαμε. Και όχι επειδή ήσουν μπαμπάς μας, αλλά επειδή μας μετέδωσες και εμάς όλη αυτή την αγάπη που είχες για τα ζώα. Και πραγματικά σε ευχαριστούμε για αυτό. Γιατί ξέρεις, ο πολιτισμός ενός ανθρώπου φαίνεται από τον τρόπο που φέρεται στα ζώα. Και εμείς μάθαμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε τα ζώα άρα και τους συνανθρώπους μας. Μάθαμε να δίνουμε αγάπη και να βοηθάμε όσους είχαν την ανάγκη μας. Δε μάθαμε ποτέ να θεωρούμε κάποιον κατώτερο μας μόνο και μόνο επειδή δεν έχει τις ίδιες δυνατότητες με εμάς. Θα μου πεις, που κολλάει αυτό; Και όμως κολλάει. Γιατί όπως φέρεσαι σε ένα ζώο που μπορεί να μην έχει φωνή αλλά νιωθει και προσφέρει πράγματα έτσι φέρεσαι και σε κάποιον που μπορεί να έχει κάποια κινητικά ή νοητικά προβλήματα. Δίνεις και παίρνεις αγάπη και στις 2 περιπτώσεις.

Όταν πέθανε η Άρτεμη, ο πρώτος μας σκύλος, θυμάσαι πόσο κλάμα είχα ρίξει και πόσο πόνο ένιωθα; Και ακόμα με πονάει κάποιες φορές. Στη θύμηση της νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι. Και παρότι υπάρχει άλλος σκύλος μέσα στο σπίτι και κοντεύει να περάσει ένας χρόνος από τότε, ακόμα και τώρα νιώθω την απουσία της και κάποιες φορές άθελα μου κάνω συγκρίσεις. Θα μου πεις: «Μα καλά πως κάνεις έτσι για ένα σκύλο; Ήσουν πολύ υπερβολική τότε. Ούτε στο μπαμπά σου δεν ήσουν έτσι». Ναι μπορεί να ήμουν πιο υπερβολική αλλά ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Δεν έχασα κάποιο σκύλο αλλά κάποιο μέλος της οικογένειας μου. Έτσι τη θεωρούσα. Και σίγουρα του μπαμπά μου ο θάνατος με πονάει περισσότερο αλλά δεν παύει ο κάθε άνθρωπος να αντιδρά διαφορετικά στον πόνο. Και δεν είναι δικαίωμα κανενός να τον κρίνει ή να τον χλευάσει. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Ακόμα και τατουάζ που θέλω να κάνω, συμβολικό της αγάπης μου για τα σκυλιά, ακόμα και εκεί κάποιοι με κρίνανε με φράσεις του τύπου «Δεν πας καλά. Να κάνεις για το μπαμπά σου να το καταλάβω αλλά και για το σκύλο»; Τους απαντάω «Ναι ρε σεις.. Και για το σκύλο»!

Τελικά καμία φορά σκεπτόμενη όλα αυτά μπορεί αρχικά να με ενοχλεί η στάση των ανθρώπων απέναντι στα ζώα και στην αγάπη που δείχνει ο κάθε άνθρωπος αλλά από την άλλη πεισμώνω και με αγαπώ ακόμα περισσότερο. Έτσι και αλλιώς τόσα χρόνια μόνο τα ζώα δεν με έχουν πληγώσει. Σε όσα έχω δώσει την αγάπη μου, μου την έχουν δώσει πίσω και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό από τι περίμενα. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους.

Ναι, μπορεί όλα αυτά να είναι σκέψεις μιας ονειροπόλας, μιας ιδεαλίστριας που νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων αλλά ξέρεις κάτι; Είμαι περήφανη για αυτό που είμαι. Είμαι περήφανη και για εσένα μπαμπά που συνέβαλλες με τον τρόπο σου στη διαμόρφωση της προσωπικότητας μου. Όσο για όλους εκείνους που με κρίνουν για την υπερβολική αγάπη που δείχνω στα ζώα, ας ψάξουν να βρούνε στους ανθρώπους αυτό που αντικρίζω εγώ όταν κοιτάω το σκυλάκι μου στα μάτια ή αυτό που νιώθεις όταν προσφέρεις τη βοήθεια σου σε εκείνο το τετράποδο που σε έχει ανάγκη και βρίσκει τον πιο υπέροχο τρόπο να σου ανταποδώσει την ευγνωμοσύνη του. Αφήστε με λοιπόν να ζω στον κόσμο μου, ευτυχισμένη με τα ζωάκια μου. Δε σας ενοχλώ, μη με ενοχλείτε.

Και όπως λέει και ο Μενέλαος Λουντέμης «Γνώρισα τους ανθρώπους και αγάπησα τα ζώα».