ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΒΡΑΔΙΑ

Είναι από εκείνα τα βράδια που γουστάρεις να αράξεις σπίτι, να πάρεις αγκαλιά το αγαπημένο σου μαξιλάρι, να φτιάξεις ένα μπολ γεμάτο ποπ-κορν, να βάλεις και μια ταινιούλα και να χυθείς στον καναπέ σου...

Άλλοι πάλι ίσως προτιμήσουν να αράξουν στο μπαλκόνι τους ή στην αυλή τους, με μια μπυρίτσα και μια playlist από χιλιάδες τραγούδια για όλα τα γούστα που υπάρχουν στο youtube.

Κάποιοι άλλοι μπορεί να μην προτιμήσουν τίποτα από αυτά.. Μπορεί απλά να φωνάξουν φίλους και να λιώσουν στο σπίτι παίζοντας επιτράπεζια ή χαρτιά. Όλοι όμως έχουν ένα κοινό. Γουστάρουν σήμερα να μείνουν σπίτι. Δε θέλουν βρε αδερφέ να βγούνε.. Ούτε για καφέ, ούτε για ποτό, ούτε για τίποτα. Θέλουν απλά να μείνουν στην ασφάλεια του σπιτιού τους. Να αναλογιστούν το σήμερα, να θυμηθούν το παρελθόν, να ονειρευτούν το μέλλον.

Είναι εκείνοι οι τύποι και οι τύπισσες που θέλουν να κυκλοφορήσουν με τα φαρδιά ξεχειλωμένα ρούχα τους, τη σαγιονάρα μιας και είναι και καλοκαίρι και το μαλλί ανέμελο. Χωρίς ζελέ, χωρίς λακ, χωρίς τίποτα περιττό. Είναι εκείνοι που δεν τους ενδιαφέρει το αύριο αλλά μόνο το σήμερα, μόνο η στιγμή... Και αυτή η στιγμή για εκείνους είναι η στιγμή με τον ευατό τους αν είναι μόνοι ή με τους φίλους αν τελικά έρθουν για επιτραπέζια... Άλλωστε τι καλύτερο από το να απολαύσεις ένα ήρεμο καλοκαιρινό βραδάκι κάνοντας αυτό που πραγματικά σου αρέσει..

Ξέρεις, καμιά φορά αυτά τα βράδια με τη μυρωδιά της γαρδένιας μου θυμίζουν τα βράδια εκείνα στο χωριό.. Τότε που σαν παιδιά κοιτούσαμε τους μεγάλους να παίζουν μπιρίμπα και εμείς γελάγαμε.. Ίσως κάποιες φορές να μαρτυράγαμε στα κρυφά τα φύλλα και να μας παίρνανε στο κυνήγι οι μεγάλοι. Κάποιες άλλες πάλι παίζαμε κρυφτό και εκείνο το παιχνίδι να δεις πως το έλεγαν... Α, ναι.. «Αγαλματάκια ακούνητα». Τέλος, πως τύχαινε κάθε φορά όταν πηγαίναμε στο χωριό να πέφταμε πάντα πάνω σε πανηγύρια.. Και δώστου τα παιχνίδια και δώστου και οι χοροί..

Επανερχόμενη στο θέμα όμως, -ναι, εντάξει ξέφυγα λίγο-, αυτά τα βράδια λοιπόν θέλεις να χαλαρώσεις στη ζεστασιά του σπιτιού σου. Να βγάλεις το χαμόγελο σου, να αφεθείς και να έρθεις αντιμέτωπος με τα συναισθήματα σου. Όλα εκείνα που τόσο καιρό ήξεραν να κρύβονται καλά ή δεν τα άφηνες εσύ να έρθουν στο φως επειδή επί της ουσίας δεν είχες μείνει ποτέ μόνος...

Και η ταινία που επέλεξες, σου αποσπά για κάποια στιγμή την προσοχή, ένα άμαξι περνάει διαταράσσοντας την ηρεμία της στιγμής, ένα τραγούδι σου θυμίζει μία ή πολλές δύσκολες στιγμές και ένας φίλος πανηγυρίζει τη νίκη του στο παιχνίδι.

Παράλληλες ζωές με ένα κοινό παρανομαστή. Το σπίτι. Εκείνο το σπίτι που άλλες φορές σε στοιχειώνει και θες να φύγεις άρον-άρον και κάποιες άλλες θες να κάτσεις εκεί, να κλειδωθείς, να απομονωθείς ή να μοιραστείς όμορφες στιγμές με τους φίλους σου ή την οικογένεια σου...

Και οι δείκτες του ρολογιού, συνεχίζουν να κουνιούνται ρυθμικά με εκείνο τον γνωστό ήχο, θυμίζοντας σου ότι ξημέρωνει σιγά-σιγά και άλλο ένα βράδυ έφτασε στο τέλος του. Ένα βράδυ που ο καθένας επέλεξε να περάσει όπως εκείνος θέλει, όπως εκείνος νόμιζε ότι θα του έκανε καλό... Ένα βράδυ γεμάτο στιγμές μόνο για εκείνον...