ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΤΗΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» ΜΑΣ

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν λέει ένας στίχος από το τραγούδι του μεγάλου καλλιτέχνη Νίκο Παπαζόγλου. Πόσο σχετικό είναι και πόση αλήθεια κρύβει μέσα του; Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί ότι γιατί ενώ προσπαθούμε να πάμε ένα βήμα εμπρός τελικά καταλήγουμε να κάνουμε δέκα βήματα πίσω;

Ανεκπλήρωτοι έρωτες; Απωθημένα; Λάθος σκέψεις και πράξεις; Όλα συνεισφέρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να θες να πας παρακάτω αλλά τελικά κάτι να σε κρατάει ακόμα πίσω. Πίσω σε ένα παρελθόν που ακόμα στοιχειώνει το παρόν, ενώ εσύ βρίσκεσαι μπροστά σε ένα άγνωστο μέλλον που όμως επηρεάζεται σημαντικά από το παρόν. Έτσι, παρελθόν, παρόν και μέλλον ενώνονται και το ένα αλληλοσυμπληρώνει το άλλο κάποιες φορές με καταστροφικά αποτελέσματα.

Και μένεις εκεί να αναρωτιέσαι τελικά τι πρέπει να γίνει; Τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να πας επιτέλους μπροστά σπάζοντας τα δεσμά από όλα αυτά που σε κρατάνε πίσω; Υπάρχει κάποια μυστική συνταγή; Αν ναι, ας πάψει πια να είναι μυστική. Ας γίνει φανερή για να φτιαχτεί το φάρμακο εκείνο που θα κάνει έναν άνθρωπο να ξεχάσει τα πάντα και να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. Σαν ένα άγραφο βιβλίο που καρτερικά περιμένει να γεμίσεις τις σελίδες του. Να τις γεμίσεις με όλα αυτά που αισθάνεσαι. Με τις σκέψεις σου, τις ελπίδες σου, τα όνειρα σου, με όλα αυτά που στην τελική υπομένεις, περιμένεις, ανυπομονείς. Με όλα αυτά που σε κάποιους μπορεί να φαίνονται αστεία και σκέψεις ενός μελαγχολικού ανθρώπου, όμως είναι σκέψεις ενός ανθρώπου που έχει μάθει να έρχεται αντιμέτωπος με τα συναισθήματα του. Σε εκείνον τον άνθρωπο που δεν θέλει να συμβιβαστεί, δεν θέλει να μένει στάσιμος, θέλει να προχωρήσει μπροστά απελευθερωμένος από όλα αυτά που τον κρατάνε πίσω. Απλά ίσως ακόμα να ψάχνει τον τρόπο. Και μη νομίζεις όμως ότι η μοναξιά βοηθάει να βρεις τον τρόπο. Μπορεί να βοηθάει αλλά λίγο γιατί τελικά όλα όσα λέμε στον ευατό μας όταν είμαστε μόνοι μας είναι μόνο λόγια... Στην πράξη είναι που τα βρίσκουμε σκούρα.

Από την άλλη ωραίες οι συμβουλές, ωραίες και οι παρατηρήσεις από καλούς φίλους. Ίσως γιατί οι άλλοι βλέπουν καλύτερα αυτό που δεν βλέπεις εσύ... Όμως τελικά ο κάθε άνθρωπος είναι αυτός που θα αποφασίσει πως θα πράξει, τι θα κάνει, πόσο χρόνο θα χρειαστεί για να προχωρήσει μπροστά.. Για την ακρίβεια να τρέξει με ελεύθερη τη ψυχή του μακριά από όλα όσα τον βασανίζουν. Γιατί όσο κλισέ και αν είναι, μόνοι μας ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο, μόνοι μας ζούμε και μόνοι μας φεύγουμε. Άρα πάντα έρχεται η ώρα που πρέπει ο καθένας να παλέψει μόνος του τους φόβους του, να έρθει αντιμέτωπος στην ουσία με τα συναισθήματα του και να αποφασίσει τι μέλλει γενέσθαι από εδώ και στο εξής. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να εξαφανιστεί από τα πάντα και τους πάντες... Ακόμα και αν δεν γίνεται σωματικά νοερά μπορείς να εξαφανιστείς όποτε θες.

Νοερά μπορείς να εξαφανίζεσαι και να εμφανίζεσαι όποτε θέλεις, μπορείς ακόμα να μαθαίνεις, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι και ίσως στο τέλος να μπορέσεις να νιώσεις πραγματικά ελεύθερος. Και τότε να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις ψηλά, πολύ ψηλά, κοιτώντας πίσω και χαμογελώντας για όλα αυτά που αφήνεις... Ναι, ελεύθερος και ευτυχισμένος..!