Έτσι ένιωσα και εγώ όταν πήρα την απόφαση να κατέβω ξανά Κρήτη για το γάμο της φίλης μου και συμφοιτήτριας Ειρήνης Τσούλκα. Για την ακρίβεια η απόφαση μου αυτή ολοκληρώθηκε με τη φράση «Αν όχι τώρα, πότε»;
Ένα μήνα μετά την απόφαση μου τα βήματα μου με οδήγησαν στο πλησιέστερο ταξιδιωτικό πρακτορείο. Ο διάλογος λίγο πολύ γνωστός.
«Γεια σας. Ένα εισιτήριο θα ήθελα για Ηράκλειο».
«Θέλετε με Μινωϊκές ή με ΑΝΕΚ» με ρωτάει η συμπαθέστατη κοπέλα.
«ΑΝΕΚ ή Μινωϊκές ε» σκέφτομαι. Πόσα χρόνια πάνε που σαν φοιτήτρια ακόμα τα ταξιδιωτικά γραφεία είχαν γίνει δεύτερο σπίτι μου. Ήξερα τα δρομολόγια αλλά και τα καράβια απέξω, άρα η απόφαση κάθε φορά που ανέβαινα Χαλκίδα, ήταν εύκολη, πολύ εύκολη.
Τη σκέψη μου διέκοψε η φωνή της κοπέλας. «Λοιπόν; Θα μου πείτε;»
«Ναι, βέβαια. Προτιμώ την ΑΝΕΚ» της απάντησα και τα εισιτήρια με το F/B Kriti II έφτασαν στα χέρια μου.
«Καλό ταξίδι και καλά να περάσετε».
«Σας ευχαριστώ πολύ» της απαντάω και αποχωρώ. Χριστέ μου είναι αλήθεια τελικά... Κατεβαίνω Κρήτη.
Ρίγη και πανικός με έπιασαν. «Και τι θα κάνω μόνη στο καράβι; Θα προλάβω το τρένο; Το καράβι; Θα προλάβω μετά το γάμο να επισκεφτώ και το Ρέθυμνο; Να περπατήσω στους δρόμους του, να δω ξανά γνώριμα και αγαπημένα μέρη; Και από την άλλη πίσω στη Χαλκίδα αφήνω για αυτές τις 3 ημέρες ανθρώπους που αγαπώ και θέλω», σκέψεις που συνέχιζαν να με βασανίζουν μέχρι την ώρα που μπήκα στο τρένο και ύστερα στο καράβι.
Το ταξίδι λοιπόν ξεκινά..
Μέρα πρώτη
Απόγευμα κοντά και αφού έχει προηγηθεί ένα ωραίο αλλά αγχώδες πρωινό τα βήματα μου με οδηγούν μαζί με τον Πλούταρχο τον αδερφό μου στον ΟΣΕ Χαλκίδας. Εισιτήρια με επιστροφή και άμεση επιβίβαση. Λίγα λεπτά αργότερα το τρένο ξεκινά..
Φωνές κοριτσιών ακούγονται στο βαγόνι, ομιλίες ζευγαριού και φίλων από τα καθίσματα πίσω μου και δίπλα μου.. Τοπία πηγαίνουν και έρχονται. Τοπία γνώριμα, ασήμαντα, αλλά όταν έχεις να τα δεις πολύ καιρό σου φαίνονται σαν να τα βλέπεις πρώτη φορά. Το αιρ κοντίσιον στο τρένο χαλάει. Επιβάτες διαμαρτύρονται. Η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη αλλά εσύ εκεί. Προσπαθείς να δεις τη θετική πλευρά. Άλλωστε ποιος είπε ότι το ταξίδι ακόμα και με ταλαιπωρία δεν παύει από μόνο του να είναι μαγικό;
Δύο ώρες μετά φτάνεις Πειραιά. Αποβίβαση από τρένο και φύγαμε για το καράβι.. Φορτώνεσαι το σάκο σου, παίρνεις το lap top προχωράς και είκοσι λεπτά αργότερα επιβιβάζεσαι στο καράβι.. Δέος με έπιασε.. Ένιωσα ξανά σαν φοιτήτρια. Η ίδια διαδικασία. Έλεγχος εισιτηρίων, καναπές ή τραπέζι με πρίζα για το laptop, παρέες μεγάλες ή μικρές, ζευγάρια ή μοναχικοί ταξιδιώτες όλοι εκεί. Στο σαλονάκι του πλοίου, περιμένοντας την αναχώρηση.
Από τα μεγάφωνα ακούς ανακοινώσεις. «Ο κύριος τάδε να προσέλθει στη ρεσεψιόν», «Το self service του πλοίου άνοιξε. Καλή σας όρεξη», «Στο κυλικείο του καραβιού μπορείτε να βρείτε παραδοσιακό γύρο» και άλλες τόσες.. Πόσο καιρό έχω να τις ακούσω... Και έπειτα ακούς μία κυρία να λέει: « Έλα επαέ. Μα όλοι οι καλοί χωράνε». Επαέ (σ.σ. εδώ). Νιώθεις σαν να ακούς τη μητρική σου γλώσσα... Θυμάσαι ακόμα τελικά..
Κάθομαι αναπαυτικά, ανοίγω το laptop, γράφω τις πρώτες μου εντυπώσεις, απολαμβάνω τον καφέ μου και περιμένω την αναχώρηση... Τα υπόλοιπα..αύριο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου