ΕΝΑ ΠΑΓΚΑΚΙ

Σκέψεις μου, με αφορμή ένα παγκάκι, εκεί στο Σιδηροδρομικό Σταθμό Χαλκίδας.

Ένα παγκάκι ήθελα να κάτσουμε μόνο εγώ και εσύ, χωρίς να μας νοιάζει ο χρόνος, ο καιρός, η απόσταση, χωρίς να μας νοιάζει τίποτα..

Να καθόμαστε απλά σε αυτό το παγκάκι και να με έχεις αγκαλιά.. Να χάνομαι στα χέρια σου, στο άρωμα σου, σε αυτό το υπέροχο σώμα σου...

Να νιώθω τους χτύπους της καρδιάς σου, να νιώθω την ανάσα σου σε κάθε σπιθαμή του προσώπου μου.

Να κοιτάμε τη θάλασσα, να ακούμε τον ήχο των κυμάτων πως σκάνε πάνω στα βράχια. Να ακούμε τα πουλιά της νύχτας, να χαζεύουμε τα φώτα της πόλης και να ονειρευόμαστε τη ζωή μας, το μέλλον μας, το κοινό μας μέλλον...

Να, πολλά... Αρκεί να είσαι εκεί, αρκεί να είμαι εκεί, μαζί..

Και αν είναι να φύγεις πάλι να έχω την ανάμνηση σου. Να έρχομαι ξανά και να κάθομαι σε εκείνο το παγκάκι. Το παγκάκι μας.. Εκείνο που άκουσε τα μυστικά μας, τα όνειρα μας, που είδε τις αγκαλιές μας και τα φιλιά μας.. Αδιάψευστος μάρτυρας της αγάπης μας..Μιας αγάπης που θα συνοδεύει κάθε στιγμή της ζωής μας... Σε αυτές τις αγάπες που τις ζεις λίγες φορές...

Στο παγκάκι μας λοιπόν αγάπη μου, εκεί θα σε συναντήσω.