ΜΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

Απόγευμα φθινοπώρου στο σιδηροδρομικό σταθμό της Χαλκίδας....

Σκέψεις που ήρθαν ασυναίσθητα στο μυαλό, σκέψεις που ήθελαν να εκφραστούν...

Καλή ανάγνωση.

Ένα τρένο η ζωή μας όλη..

Άλλες φορές πάει γρήγορα, άλλες αργά και άλλες δεν το προλαβαίνουμε. Τρέχουμε στις γραμμές, φωνάζουμε στον οδηγό, φορτωμένοι με τις βαλίτσες μας που είναι γεμάτες στιγμές... Το τρένο εξακολουθεί να σφυρίζει και ο οδηγός που έχει τη μορφή του χρόνου γελάει χαιρέκακα...

Θυμάσαι ακόμα από παιδί έτρεχες δίπλα στις γραμμές και έπαιζες. Έπειτα σαν έφηβος φωτογραφιζόσουν ή άραζες με την παρέα σου τα βράδια στον έρημο πια σταθμό.. Και τώρα κάθε πρωί τρέχεις να πάρεις το τρένο για να προλάβεις τις δουλειές σου, τις υποχρεώσεις σου..

Μόνο κάποιες φορές αποφασίζεις και πας κάνα ταξίδι. Κάθεσαι αναπαυτικά στο βαγόνι σου και κοιτάς τη θάλασσα και τα δέντρα πως φεύγουν, χάνονται, κατά τη διάρκεια της διαδρομής.. Είναι γλυκιά η προσμονή του να φτάσεις στον προορισμό σου..

Ακούς το σφύριγμα του τρένου και τον ήχο που κάνουν οι ρόδες του πάνω στις ράγες.. Κοιτάς πόλεις να χάνονται στο βάθος και άνθρωποι να χαιρετιούνται και άλλοι να αγκαλιάζονται..

Δίπλα σου κάθονται ζευγάρια, παρέες ή άνθρωποι μόνοι τους όπως εσύ. Άλλοι μιλάνε ελληνικά, άλλοι ξένα.. Κάποιοι σχολιάζουν την πολιτική, κάποιοι μιλάνε για μπάλα, κάποιοι ακούνε μουσική και κάποιοι απλά κοιμούνται.. Και οι άλλοι, όπως εσύ, χαζεύουν και εκείνοι τη διαδρομή..

«Άραγε να σκέφτονται το ίδιο» αναρωτιέσαι.

Τη σκέψη σου διακόπτει ο εισπράκτορας. «Τα εισιτήρια σας παρακαλώ» ακούς να λέει. Το δίνεις χωρίς δεύτερη σκέψη και εκείνος με το μικρό του συρραπτικό το τρυπάει. Άφησε και αυτός το δικό του σημάδι σε αυτό το ταξίδι σου..

Επόμενη στάση Χαλκίδα ακούς μία φωνή από τα μεγάφωνα.. Κατεβαίνεις από το τρένο και κάθεσαι σε ένα παγκάκι να κάνεις ένα τσιγάρο και να χαζέψεις τη θάλασσα.

Κοιτάς γύρω σου, ένα ζευγάρι εκεί, μία οικογένεια πιο πέρα.. Ο ήλιος αρχίζει να δύει και χρωματίζει με τα πιο όμορφα χρώματα το σταθμό.. Το παλιό κτίριο έχει πια αδειάσει. Παραμένει έρημο, περιμένοντας την επόμενη άφιξη του δρομολογίου.. Άδειες οι γραμμές και μία υπάλληλος που έχει βγει και κάνει τσιγάρο κοιτάει ανυπόμονα την ώρα. Θέλει να σχολάσει, να πάει στο παιδί της την ακούω να λέει...

Το ζευγάρι εξακολουθεί να κοιτάει τη θάλασσα... «Είναι όμορφη η πόλη μας αγάπη μου» ακούω να της λέει. «Γίνεται όμως πιο όμορφη επειδή την κοιτάζω μέσα από τα μάτια σου» του απαντάει.. Τα φύλλα έχουν σταματήσει να κουνιούνται ενώ τα τζιτζίκια αρχίζουν δειλά-δειλά το τραγούδι τους... Το ζευγάρι αποχωρεί. Κρατιούνται από το χέρι και χάνονται στο βάθος των γραμμών..

Μένεις μόνο εσύ και η υπάλληλος...

Κοιτάζεστε και χαμογελάτε...

«Καλή διαμονή να έχετε» σου λέει και μπαίνει μέσα στο σταθμό..

«Και εσείς καλή συνέχεια» της φωνάζεις..

Σηκώνεσαι και παίρνεις τη βαλίτσα σου και κινείς για την πόλη...

Ένα ταξίδι ακόμα μόλις έφτασε στο τέλος του σκέφτεσαι και χαμογελάς... Βουρ για τα επόμενα...

Όσο για τον προορισμό; Άγνωστος... Δε σε νοιάζει.. Αυτό που σε νοιάζει είναι να έχεις απολαύσει τη διαδρομή....