ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ

Η παρακάτω μικρή ιστοριούλα είναι έμπνευση του καλού μου φίλου Λουκά Λεοντίση. Είναι μια ιστορία όπου ο καθένας μπορεί να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα με πιο βασικό την αγάπη για τον εαυτό μας. Ο εαυτός μας είναι αυτός που είτε σαν άγγελος, είτε σαν διάολος μας ωθεί στον να παίρνουμε αποφάσεις που άλλες φορές μας χαροποιούν και άλλες μας πληγώνουν...

Ας την απολαύσουμε:

Ένας κύριος περπατούσε κάθε μέρα μόνος στον δικό του περίπατο που πολύ αγαπούσε... περνούσε από την πλατεία... έφτανε στο καταπράσινο πάρκο... συνέχιζε να περπάτα κοιτώντας όλα τα μαγευτικά μικρό τοπία της φύσης... τον άγγιζαν τόσο πολύ ... ήθελε να τα μοιράζεται... χαμογελούσε σε όλους... τον χαιρετούσαν... ήξερε όμως μέσα του ότι στο τέλος της διαδρομής κάτι θα του έλειπε πάλι..

Μια μέρα σκέφτηκε ότι ήθελε ένα φίλο αλλιώτικο από τους άλλους... κάτι να αλλάξει τα συνηθισμένα.. η ζωή είναι μαγική, περίεργη... έβαλε το πουκάμισό του και βγήκε από το σπίτι.. Ξαφνικά σάστισε και τρόμαξε.....ένα μικρο λευκό ποντικάκι έτρεξε και σταμάτησε μπροστά στα πόδια του...σηκώθηκε στα δυο πόδια και κοιταζόντουσαν για αρκετή ώρα. Ο κύριος σκύβει... απλώνει το χέρι του για να ανέβει το ποντικάκι... και εκείνος σηκώθηκε ξανά... και έβαλε το ποντικάκι στο τσεπάκι... εκεί όπου το ποντικάκι δεν φαινόταν.

Η βόλτα ξεκίνησε και μαζί του είχε πάντα τη νέα κρυφή παρέα του... Ηταν διπλά χαρούμενος γιατί η παρέα του θα έβλεπε νέα πράγματα και θα τα μοιραζόταν! Βαδίσανε... Πλατεία, πάρκο... δέντρα....δασάκι... ...ξαφνικά νέφος... χάθηκαν... το ποντικάκι ήταν ατάραχο... ο κύριος αγχωθηκε, σταμάτησε... ήθελε πίσω να γυρίσει, κάνει βήμα, όμως το ποντικάκι άρχισε να τον δαγκώνει... κοιτάζονται... Το ποντικάκι στρέφει το βλέμμα του στο νέφος... τα μάτια του είπαν: "Πάμε"! Ο κύριος ήταν μίσος-μίσος... το ένα πόδι πάταγε καλά, το άλλο σερνόταν... Ξαφνικά το νέφος καθάρισε... ο κύριος κοκάλωσε... το στόμα του έμεινε ανοιχτό....από έκπληξη δεν θα πίστευε ποτέ ότι πέρα από την συνηθισμένη του βόλτα θα έβλεπε κάτι άλλο ακόμη πιο μαγευτικό. Δεν ήταν μόνο τα τρεχούμενα νερά σε ασυνήθιστα σημεία... ούτε τα δέντρα με τις περίεργες κλίσεις... ήταν τα χρώματα δεν είχε δει τέτοια χρώματα ξανά.

Ο κύριος γονάτισε... έβγαλε το ποντικάκι... το άφησε κάτω... κοιτάχτηκαν για τρίτη φορά. Συγκινήθηκαν ώσπου το ποντικάκι εξαφανίστηκε στιγμιαία δίπλα στον βράχο εμφανίστηκε ένας κύριος... καθιστός...στα κατάλευκα ντυμένος με ένα κοστούμι που έλαμπε. Ο κύριος σοκαρίστηκε θετικά "Ποιος είσαι";; του λεει. "Είμαι αυτός που είμαι μέσα σου κάθε μέρα, σε αγαπώ και σε προσέχω.....είμαι στην υπηρεσία σου και σε ακολουθώ δεν θα σε αφήσω ποτέ και θα σε σηκώνω πάντα σε αγαπώ και προς τιμήν σου σήμερα ήθελα να σε δω. Κάθε φορά έκανες πολύ δρόμο για να με δεις. Ξέρω ότι με ζητούσες. Έμεινες πιστός πολύ καιρό. Εγώ είμαι για σένα. Θα είμαι μέσα σου και θα είμαι και εδώ όταν με χρειάζεσαι πολύ. Ο περίπατος σου άλλαξε από σήμερα επειδή εσύ άλλαξες κάποτε για σένα. Σε τιμώ με την παρουσία μου. Συνέχισε έτσι".....