Δευτέρα 8 Ιουνίου 2015

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΙ;

Κάποτε αν με ρωτούσες θα σου έλεγα ότι φοβάμαι το θάνατο.. Τώρα πια ίσως, μάλλον σίγουρα, δεν τον φοβάμαι. Βλέπεις όταν τον βιώνεις κάθε ανασφάλεια, κάθε άγχος, κάθε φόβος φεύγει. Χάνεται.

Το μόνο που με φοβίζει είναι ο πόνος.. Αυτός ο πόνος που έρχεται σε ανύποπτες στιγμές και κάθεται πάνω στο στήθος σου κόβοντας σου την αναπνοή, αυτός ο πόνος που πάει και στο στομάχι κάποιες φορές και όσο και αν σφίγγεσαι νιώθεις ότι εισχωρεί όλο και πιο βαθιά. Και ξέρεις ότι δεν περνάει. Ίσως σταματήσει να πονάει τόσο με το χρόνο γιατί ποτέ δε νομίζω να σταματάει. Πάντα θα είναι εκεί να σου δίνει ένα τσίμπημα κάθε φορά που θα θυμάσαι εκείνον που έφυγε έτσι απλά, έτσι ξαφνικά. Ναι, αυτό με φοβίζει. Ο πόνος και όλα τα συναισθήματα που περικλείει και δεν μπορείς να τα διαχειριστείς όσο και αν καταβάλλεις κάθε ανθρώπινη προσπάθεια.

Ξέρεις, όταν βιώνει κάποιος ένα θάνατο όλα είναι ρευστά. Η γη χάνεται κάτω από τα πόδια σου στη φράση: «Λυπάμαι, δεν τα κατάφερε. Συλλυπητήρια», ο κόσμος καταρρέει και εν συνεχεία έρχεται η άρνηση της αποδοχής του θανάτου. Όχι δεν είναι ότι δεν το είδες να συμβαίνει απλά δε θες να το παραδεχτείς. Θες με ένα μαγικό τρόπο να ανοίξεις τα μάτια σου και όλα να είναι ένα κακό όνειρο. Ένας εφιάλτης. Και να αγκαλιάσεις ξανά τον άνθρωπό σου, να του μιλήσεις, να τον φιλήσεις, να κάνεις χίλια δυο πράγματα μαζί του. Δε θες να παραδεχτείς ότι τώρα πια θα ζεις με τις αναμνήσεις μόνο. Με τις αναμνήσεις και το αίσθημα της αγάπης για εκείνον, που τον κρατάει ζωντανό μέσα στην καρδιά σου. Εκείνο το αίσθημα της νοσταλγίας καθώς κοιτάς φωτογραφίες, καθώς θυμάσαι όμορφες στιγμές, καθώς εύχεσαι όλα να είναι ένα κακόγουστο αστείο.
Όσο για το που πάει ο κάθε άνθρωπος μετά το θάνατο; Άγνωστο. Πολλοί λένε ότι υπάρχει παράδεισος, άλλοι πιστεύουν στην ιδέα της μετενσάρκωσης, άλλοι πιστεύουν ότι απλά η ψυχή ταξιδεύει χωρίς προορισμό, ελεύθερη. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που θεωρούν ότι όταν πεθαίνει κάποιος απλά πεθαίνει. Να δεις, πως μου το είχε πει κάποιος, α μάλιστα... «Ο άνθρωπος είναι σαν μια μηχανή. Όταν έρθει η ώρα του απλά κατεβάζει ρολά και δε λειτουργεί ποτέ ξανά. Και πάει για πέταμα. Αυτό είναι ο θάνατος». Πολύ σκληρή εκδοχή.

Στο θέμα μας όμως, κανείς δε ξέρει τι υπάρχει μετά το θάνατο. Πολλοί έχουν περιγράψει μεταθανάτιες εμπειρίες όμως σίγουρα δεν μπορείς να ξέρεις τίποτα. Ακόμα και εκείνοι που πεθαίνουν δεν ξέρουν καν τι συμβαίνει εκείνη την ώρα. Εν πάση περιπτώσει. Ίσως όλα αυτά περι παραδείσου, μετενσαρκώσεως κτλ κλτ. να είναι απλά η ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάτι για να μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Να οπλιστούμε με δύναμη και να συνεχίσουμε τη ζωή μας μένοντας με τις όμορφες αναμνήσεις από τον άνθρωπο μας. Εξάλλου από αρχαιοτάτων χρόνων οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη να πιστεύουν κάπου. Και τελικά αν και δεν είμαι πολύ της θρησκείας, ίσως τελικά να υπάρχει παράδεισος με τη μεταφορική έννοια. Γιατί σίγουρα εκεί που πάει η ψυχή μας να είναι καλύτερη από την κόλαση που ίσως βιώνει όσο βρίσκεται στην επίγεια ζωή.

Δε ξέρω πόσα ακόμα νιώθω να γράψω. Σίγουρα πολλά.Κάποια είναι για μένα, κάποια νιώθω την ανάγκη να τα μοιραστώ. Αυτό που θέλω να πω και που ξέρω είναι ότι μια απώλεια πονάει πολύ. Αλλά πρέπει ο καθένας μας να βρει το κουράγιο να την αντιμετωπίσει και να προχωρήσει παρακάτω. Και ίσως η επαφή με ανθρώπους που έχουν βιώσει κάτι αντίστοιχο να μπορέσει να βοηθήσει στην επούλωση των πληγών. Είναι παρήγορο να νιώθεις ότι εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν, σε νιώθουν, είναι και είσαι εκεί για ότι χρειαστούν. Άλλωστε όταν ένα φορτίο το μοιράζεσαι με κάποιον παύει να είναι τόσο βαρυ. Ελαφραίνει κάπως.

Κλείνοντας τις σκέψεις μου αυτό που θέλω να πω είναι καλό ταξίδι στον άνθρωπο που με μεγάλωσε, με έμαθε να περπατάω, να μιλάω, ήταν εκεί όποτε τον χρειάστηκα. Σε ευχαριστώ για όλα και να ξέρεις ότι σε αγαπάω πολύ μπαμπά μου και ξέρω ότι κάποτε θα βρεθούμε ξανά. Και ναι, νιώθω και εγώ την ανάγκη να πιστέψω κάπου για να μπορέσω να συνεχίσω σε αυτό που λέγεται ζωή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου